Vep 3 – Domstad 9   3 – 3

Een park dat je het best kunt benaderen vanuit de lucht; springen, parachute openen, en dan maar hopen dat je niet in de bovenleidingen van het dubbelspoor Utrecht – Gouda terechtkomt. Wat zitten die lui in een schijthoek. Een wirwar aan straten die op één na, allen doodlopen in het zicht van de lichtmasten. Ik kwam te laat maar had al geen kans omdat ik dacht dat het 10.00 uur verzamelen was in plaats van 10.00 uur de baan op.
De organisatie was deze hele week al compleet zoek. Het begon met onduidelijke, en achteraf bezien ook nog eens halve afzeggingen, gebrek aan informatievoorziening vanuit aanvoerder Patrick die zelf deze zaterdag ook elders zou vertoeven en daarmee dus weinig hinder ondervond van zijn volstrekt in gebreke blijven. Dit amateuristische geknoei kreeg navolging middels mijn te goede vertrouwen in plichtsbesef en organisatorische capaciteiten van Remco – Jullie kennen me nog niet – De Caneiro Mañana Mañana.
Je moet ze altijd een kans geven die zuiderlingen, vind ik. Hij is een voortvloeisel van Braziliaans/Friese ouders. Dat levert klaarblijkelijk op dat ie niet alleen alles gewoon op zijn beloop laat, nee, hij laat de zaken stug op zijn beloop. Gooit ie eerst de donderdagavond tennisavond, te elfder ure in de war door zich af te melden. Staan we daardoor met zijn drieën te klooien terwijl het normaliter vijfde wiel aan de wagen; Eelko noodgedwongen de avond thuis moest doorbrengen. Blijkt daarna, pas vrijdag tegen de middag, dat hij niet de door hem toegezegde invaller heeft geregeld. Meneer weet zich bij navraag niet meer te herinneren dat wij hem nadrukkelijk verzocht hebben dit aan het begin van de week proberen in te vullen, opdat tijdig ingegrepen kan worden, mocht het hem niet lukken… Kunnen wij (ik) dat nu alsnog even oppakken. Heb ik vanaf mijn drukke werk gvd 20 voicemails ingesproken, heb ik vijf reserves daadwerkelijk gesproken die inmiddels al bij andere teams verplichtingen waren aangegaan, ben ik godbetert op mijn knieën gegaan voor Robin, die andere prioriteiten had, alvorens ik Wouter van der Geur bereid vond ’s ochtends een single voor ons vorm te geven. Dat reserve-succes bespreek ik tot in detail met aanvoerder Patrick die het helemaal geweldig vindt, waarna ik er op de zaterdag pas weer achterkom dat Bart weer vroeg naar zijn werk moet waardoor we voor de dubbels alsnog maar drie man beschikbaar hebben. Gloeiende, gloei, gloei, gloeiende, moet ik dan als aanvoerder in zogenaamde ruste, gvd alsnog alles zelf in kaart brengen en uitvoeren voordat het verdimme op een fatsoenlijke manier geregeld wordt? Blijkbaar.

Misschien dat ik me maar compleet op de zaken van administratieve aard moet werpen, want een potje tennis kan ik nog altijd niet aan. Voor de tweede week in successie breekt de kramp me op, en dat ondanks de magnesium/calcium dopingpillen die ik van het internet betrokken had. Wederom was de tegenstander eigenlijk een maat te groot maar snoepte ik deze de eerste set af. Ook deze week moest ik de tweede weer net zo hard inleveren en wist dat het daardoor een moeilijk verhaal zou worden in de derde. Maar deze jongen van amper 20 was rijp voor de sloop. Hij begon zich door zijn onvermogen tot iets af te dwingen, te ergeren aan de fouten die hij bleef produceren. Bij 3-0 in mijn voordeel begon ik er zelfs in te geloven. Het duurde maar even. Bij de spreidende klap die hem op 3-1 bracht, stond ik als een standbeeld aan de grond genageld. Kuit rechterbeen deed niets meer. Nog wilde ik niet capituleren. Geef me een minuutje, zei ik. Maar toen ik mijn kuitspier, geleund tegen het hek, probeerde op te rekken, sloeg de tegenover liggende scheenspier in de verkorte stand. Zinloos. Bier. Jammer, want de rest van het team had het wederom geweldig gedaan in de singles. Invaller Wouter overklaste uiteindelijk Marc, Remco bleef Remco ondanks het onnodige tiebreak verlies in de eerste- en de aanhoudende tegenstand in de tweede set. Pas in het derde uur na aanvang gaf zijn tegenstander zich gewonnen. En Bart die wordt zes als hij niet uitkijkt. Hij pakte dat zieke gifkikkertje van een Arjan bij kop en kont, en stuurde hem met 6-0 en 6-2 zo terug de ziekenboeg in. Nou had ie pas echt reden tot hoofdpijn.

Cees’ eerste optreden in de dubbel bleef beperkt tot een stief kwartiertje. Jonge Joost werd vergezeld door de nog jongere Max. Zelfs opgeteld was Cees een decennium ouder. Zinloos. Snel naar het bier. Omdat Remco als een speer weer vertrok, zaten Cees en ik daar met zijn tweeën tegengas te geven aan die blije Veppers die zo fier zijn op hun vereniging. Mocht geen kwaad woord over gezegd worden. Zelfs de opgehoogde lijnen nemen ze daar voor lief. Lijnen die alleen in mijn partij al meer dan 20 punten om zeep hadden geholpen. Gelijk verdeeld, dat wel. Moesten we bij de kaas, bijvoorbeeld nog luisteren naar Joost met zijn gezever over het 60-jarig bestaan van VEP binnenkort. Dat het zo’n mooi feest wordt met een tent over de banen 1 t/m 3. Wij houden niet van tenten over banen. Wij houden al helemaal niet van gelul over het huren van oortjes voor het feest; ‘voor het geld hoeven we het niet te laten bla, bla, bla, waardoor je zo makkelijk aan elkaar door kan geven dat het biervat gewisseld moet worden bla, bla, bla…’

Volgende week beter (en minder) Liefst alleen een dubbeltje voor mij.