18-04-2015

S.V. P.V.D.V. 6 – T.V. Westerveld 6   3 – 3

Een wonder voltrok zich voor onze ogen. Niet alleen had Patrick de rug gerecht na zijn dramatische single, Joost deed ook volop mee. Ik heb backhands gezien met ontegenzeggelijk enige kwaliteit! Het moet niet gekker worden. De eerste set ging met 6-1 naar de mannen, echte kerels, ongekende weelde. Dat het daarna nog moeilijk werd in de tweede viel te verwachten. In de tiebreak bleef Patrick ijskoud geweldige klappen slaan. Dat plaveide het pad naar de 3-2 voorsprong in wedstrijden. De eerste dubbel die als tweede gespeeld werd, moest nu de kers op de taart worden. Cees ging zich deze derde speeldag eindelijk hoogstpersoonlijk met de competitie bemoeien. Met de nog altijd blauwkuitige, doch opgekalefaterde Bart én het goede voorbeeld moest de 4-2 binnen handbereik zijn… toch?

Het verlies van Bart en Cees doen we af als een meteorologisch incident. Cees kwam met zijn slagen in set twee en drie niet meer tegen de straffe wind in. Joost zei achteraf: ‘Misschien dat Cees maar eens naar de sportschool moet.’ Als door een wesp gestoken keken we en-masse naar Joost. Had hij een van “ons” nou zojuist een licht verwijtend advies gegeven? Wel degelijk, maar misschien is de tijd dat we woorden uit zijn mond ter harte moeten gaan nemen gekomen. Ik geef meteen toe; rare wereld, en het is me voorlopig nog een stap te ver hoor.
Bart verweet Cees niet zoveel, tenminste niet met woorden. Zijn blik sprak echter een Winklerprins aan boekdelen. Eh, die uitdrukking snappen jonge mensen niet meer. Zijn blik sprak een uitgeprinte versie van Wikipedia aan boekdelen.

De straffe wind kwam en ging deze dag. Op mijn heenweg, wederom op de fiets, kwam ie net lekker op gang. Potverdulleme zeg. Net als twee weken terug uit het noordoosten, constant tegen dus. Tegemoetkomende mensen keken deze fietsende Lambik uit de tweede druk van De zwetende zwoeger meewarig aan. Het parelde op mijn voorhoofd, en druppels dwarrelden om me heen bij het nee-schudden over dit onlogische, klimatologische onrecht. Normaal voor deze tijd van het jaar is een ondersteunend, mild zuidwester briesje.
Maar, ik was wel op tijd vertrokken deze keer. Eelko en ik konden rustig in het zonnetje nog een bakkie doen alvorens de Westervelders zich meldden. In deze (uit)geschonken tijd kwamen we erachter dat naast ons zich een TC Domstad tennisteam verzameld had. En ja, al spoedig luisterden we naar gesprekken die handelden over het niet zeker zijn van je plek in de voorjaarscompetitie. Dat als je een jaar speelde, je er bijna zeker van kon zijn dat je het jaar erna er weer naast stond. Vertrek! Zeg dat die Reinders verrek, zeg ik dan.
Lachen, toen de inmiddels gearriveerde Westervelders constateerden dat de overkapping van PVDV zo mooi was. Kon ik dat iets te luidruchtig bevestigen met: ‘ja, we hebben mooie overdekte banen en JE HOEFT HIER JE EIGEN OVERDEKTE BANEN NIET EENS TE HUREN! ZOALS BIJ TC DOMSTAD!’
Stil aan de overkant.
Onze tegenstanders vermoedden enig oud zeer. Check. Zal nog wel een keer slijten. Maar voorlopig niet! Hoeft ook niet. Ik kan er bij tijd en wijlen erg van genieten.

Robbert was een van sport geswitchte boxer die me vlak voor aanvang van de partij een gewetensvraag stelde: ‘hoe lang speel jij al?’
Ai. ‘Eh… – even rekenen- … vijfentwintig jaar. En nou moet ik het jou ook wel vragen; hoe lang speel jij al?’
‘Drie jaar.’
De underdogrol was een feit. Nu moest ik maar zien te bewijzen dat zo’n verschil onoverbrugbaar is. Robbert was enthousiast, jong en sterk. Hij sloeg aces, stormde soms ineens en succesvol naar voren en was niet zondermeer te verschalken op zijn backhand, hetgeen je nogal eens ziet bij beginners. Het zorgde ervoor dat ik er niet mooi op kwam te staan. Het frustreerde me, waardoor ik op momenten genoodzaakt was om mezelf verbaal wat op te peppen. Een brul, een schreeuw. Vond ie niet leuk, hoorde ik achteraf en vooral via via. Robbert vond het zelfs onsportief. Hij kwam tenslotte om een leuk potje te tennissen. Moet ie zelf weten, maar ik ga dus niet de baan op om het enige aanvanger naar de zin te maken. Hij leert er maar mee omgaan. Op de baan kom je in de loop der jaren immers van allerlei tegen.

* Hier refereer ter lering ende vermaak nog maar even aan: De iri-toptien

Ik laat me niet meer in de maling nemen door een beginner, en dat is daarmee dus de winst van 22 jaar meer ervaring.

Eerder deze ochtend stonden Rogier en Eelko tegenover elkaar. Rogier heeft een paar jaar meer tenniservaring. Dat gaat dan om twintig tegenover vijftien jaar, of zo, hetgeen dan niets meer uitmaakt. Verschil in conditie ging zeker geen rol spelen. Die is bij beiden heel erg goed.
De partij duurde precies zo lang als Rogier in staat was de bal in het spel te houden. Eelko speelde nagenoeg foutloos en wist soms zelfs wat snelheid in zijn slagen te brengen. In de tweede set moest hij Rogier op 1-0 toch een game toestaan. Daarna dreigde op 0-40 zelfs de 1-2 met de daarmee gepaard gaande aanwakkerende hoop. Dat moet je op zo’n moment de kop indrukken. Eelko herstelde zich, deed weer als tevoren een breed stuk metselwerk na, en toen de wedstrijd klaar was, was het nog altijd rond koffietijd. Heel goed. Het voldeed aan mijn verwachting.

Patrick daarentegen schijnt in anonieme afzondering weer eens het verkeerde deel van zijn schizofrene zelf ten tonele te hebben gebracht. Die komt zo af en toe nog boven drijven. Dat is dat mannetje dat zichzelf vervloekt en met rackets gooit. Erik-Jan genoot in tegenstelling tot Robert, zoals het hoort van het vocale ongemak van zijn tegenstander. Prima als je bevestigd wordt in hetgeen je tracht aan te richten. Patrick achter de feiten aan en met 6-4 6-3 eraf. Hierdoor zouden we met 2-2 de dubbels ingaan. Vrolijke Michiel maakte als verwacht vrolijke, korte metjes met Joost. Geen schijn van kans wederom in de single voor Joost. Hoe moest dat nu verder?

Een wonder voltrok zich…