04-04-2015 S.V. P.V.D.V. 6 – U.V.V.-Tennis 3   5 – 1

Zes jaar

In twee sets zes jaar ouder geworden. De dubbel met Joost werd 7-6 (7) en 7-6 (3) In beide sets hebben we meerdere setpoints tegen gekregen. Dat we de pot winnend afsloten was mede te danken aan de tegenstanders die veel totaal onnodige (dubbele) fouten bleven maken. Als we hem verloren hadden, had ik een 10,3 ! achter mijn naam gekregen. Joost heeft zijn best gedaan om dat voor elkaar te krijgen. Zijn vorderingen van de laatste tijd ten spijt, was zijn inbreng vandaag ronduit pover te noemen. Mijn ontevredenheid daarover voelde hij instinctief tijdens de pot al aan. Nou ja, niet alleen instinctief. Het kwam ook een beetje doordat mijn commentaar al vlot luid en duidelijk doorkwam. Het ging van kwaad tot erger, en eindigde met niets minder dan een jankerig uitgesproken smeekbede; ‘kom op nou Joost, meedoen! Ik kan het niet alleen.’
E.e.a had niet tot gevolg dat hij zich in opperste concentratie ging richten op de volgende bal (de belangrijkste in een tennispartij). Nee, Joost ging in zijn hoofd de paar dingen die ik fout deed in een gestructureerd rijtje ordenen, opdat hij de onvermijdelijke verwijten achteraf zou kunnen pareren met een voorbeeldje terug. Illustratief voor de verhoudingen op de baan was dat het leidde tot: ‘Hein, je sloeg geen enkele eerste service in.’ Nou, daar kan ik mee leven Joost. Pottomme!

Zo. Dat therapeutische gedeelte staat. Over tot de orde van de dag.

Het was winderig. De storm van het begin van de week was nog niet geheel uitgeraasd. De winddoeken, die uit voorzorg verwijderd waren, had men nog niet teruggehangen. Een gure noorderwind had vrij spel over het park van P.V.D.V. dat sowieso elk briesje verwelkomt, versterkt, verstrooit en vasthoudt tot het niet meer gaat. Lastig dus. Kwam bij de zenuwen bij de mannen die het moesten gaan doen. Het was waarschijnlijk de druk van het moeten winnen in deze ultra-lage 5e klasse.
Op die zenuwen had ik klaarblijkelijk ook nog een negatieve invloed, want ik maakte als aanvoerder vooraf geen overtuigende indruk. Ik was voor het eerst op de fiets. Het ritje had ik ietwat optimistisch ingeschat op 30 minuutjes. Na vijftig moeizame minuten – met nat van boven en van binnenuit – bereikte ik uitgeput de kantine. Het is voor je teamgenoten natuurlijk niet prettig als een grauw zwetende aanvoerder al zo’n beetje verslagen oogt, terwijl het gebeuren nog moet losbarsten. Ik hoefde voorlopig de baan niet op en had voor mezelf al uitgerekend dat ik daarmee alle tijd had om te herstellen. Dat hoefde Eelko zich dus niet aan te trekken. Het bibberige tijdens zijn partij draaide uiteindelijk om het niet ongeconcentreerd afgeven van een game.

Patrick nam de nummer 1 man van UVV in de tang, Bart de nummer 3 en Joost haalde twee games tegen Reinder, die hij omschreef als niet de slechtste van UVV.
Dus dat is ok.