Luck Raeck 5 – Domstad 4 4 – 2
Dit was hem dan. Elk seizoen komt ie een keer voor; de dag van Wim. Wat beweegt hem om ineens zo te vlammen? Het is alsof die € 195,- contributie in een keer terugverdiend moet worden. Tegenstander Jan kon het zo scherp niet spelen of de bal kwam weer net zo vlak terug. KuhChing! weer vijf Euro.
Het was warm en een ineens opduikend schaars gekleed moppie brak uiteindelijk dan toch Wims concentratie. De lach en de opmerkingen over en weer kostten hem de tweede set. Een beetje kerel weet; concentratie is omgekeerd rechtevenredig aan de hormoonspiegel, (C = -H) voor de wiskundigen onder u.
Toen de ergste hitte d’r weer van af was, draaide Wim de duimschroeven gewoon weer aan. Jan wist dat ie pech had. Elke andere dag was het waarschijnlijk anders gelopen.
Ik kreeg Rob mee, een vijf in XXXL vorm. Ik liet me door hem compleet in de luren leggen. Initiatiefloos bleef hij ziekenhuisballen slaan.
“Sorry Hein, ik heb m’n dag niet. Normaal sla ik harder hoor. In 1995 had ik dit ook een keer. Jan, klopt hè, weet je nog 1995, dat ik het ook had?”.
Ik was gehaast en had eigenlijk niet veel tijd deze dag. Ik heb ook niet veel tijd verspeeld. Ik kon ruim op tijd en na nog een groot gedeelte van Wims partij gezien te hebben naar huis voor enige bierafspraken.
Robin brak zijn tegenstander weer eens af. Volgens mij is Robin geen leuke tegenstander voor tegenstanders.
Op de foto eet hij voor de vorm een banaan. Dat heet inspanning faken.
Met Bart in de dubbel kon bijna de 3-3 nog op het bord gezet worden. Dat bleek uiteindelijk teveel gevraagd. Waar Bart en Robin een nieuw dubbel vormden, hadden Jan en Rob al enkele decennia met elkaar gespeeld.
De jongens waren stil achteraf. Wim, Cees, Bart en Eelko kregen er geen woord tussen. Alle afgeschuinde, opgeleukte maar vooral afgeschuinde competitiekoeien vanaf zo’n beetje de maanlanding, werden een voor een door die oude mannen uit de sloot gesleurd.
Te grof voor woorden. Men kon het me achteraf niet eens duidelijk maken wat zich verbaal had afgespeeld. Als ik het goed begreep, spitste een van de verhalen zich erop toe dat men elkaar probeerde te overtreffen in wat ze er voor over zouden hebben om met een bepaald mokkeltje de nacht te mogen doorbrengen. De inzet begon met de onvermijdelijke hartaanval die daarvan het gevolg zou zijn… Maar wat die mannen ook ingebracht en opgeofferd zouden hebben, het viel waarschijnlijk in het niet bij wat het bewuste moppie ervoor over zou hebben om onder die nacht uit te komen.
Luck Raeck: Hele vieze oude mannen. Maar blijkbaar nog een paar dagen te jong voor mij om er van te winnen.
eachte Lezer,
