2017 Speeldag 4 Benschop 1 Thuis    4 – 2

Roel was de beste want hij had van Eelko gewonnen. Dan ben je de beste. Nee! Het was gewoon niet Eelko’s type tegenstander. Aan Roel zag je namelijk niets. Geen enkele emotie viel er van zijn gezicht te lezen. Relax was zijn ding. Ging tussen de rally’s door ook gewoon even bellen. Dat is relaxed. Als Eelko zijn tegenstander niet gek krijgt, gaat ie zelf steeds gekker doen. Luider ook. Hij werd zo luid dat een PVDV-dame van baan 1 hem tot de orde maande.
‘Zou je wat minder willen schreeuwen?’
‘Sorry hoor, ik zal eraan proberen te denken.’

Eelko nam zijn plek op de baan weer in.
…
‘Ja, want ik heb er namelijk last van…’

Agressieve omdraai. Eelko heeft een tikkeltje hekel aan herhaling.
1,2,3… 100
‘Ik had al sorry gezegd geloof ik?’

Deze verstoring brak het laatste restje verzet. Eelk redde het niet. Maar Roel was dan ook de beste. Echt waar. Zonder meer.
‘Je moet me geloven; van alle Benschoppers is Roel de beste.’
Na sessie zoveel in bovenstaande categorie hadden we allemaal een hekel aan herhaling.
Het klopte ook gewoon niet. Rob was de beste. Marco zei het zelf. En laat ik nou Rob van de baan geslagen hebben… Pas op 6-0 en 3-0 kwam er een kinkje in mijn kabel. Het leidde tot 3-4 alvorens 6-4
* Tijdens het kabelkinkje ben ik dusdanig luidruchtig geworden dat de Spaanse PVDV-dame van baan 3 me tot de orde maande. Ze keek me nogmaals verwoestend aan op mijn “Kom-op-nou-Hein” van matchpoint nummer 3. Kortom, het was weer ouderwets. Paste ook wel bij deze classic dag. Er stond een paar honderd jaar competitie-ervaring tegenover elkaar. Zij van Benschop zijn nog grijzer en kaler dan wij.

De late bardienstdraaiers Patrick en Bart hadden gelukkig een makkie vandaag. In de singles gaven Marco en Paul  – met kunstheup – geen tegenstand van betekenis.

En toen verscheen daar Cees ten tonele. In een trainingspak zowaar. Gisteren kon hij nog niet lopen van de pijn in zijn voet verzekerde hij ons, maar vandaag ging ie toch maar zijn 2017-competitiedebuut maken. Het sierde hem, ook al werd het een ultrakort optreden. Lange Rob en Lange Marco konden wel een potje dubbelen. Kansloos. Bij Patrick begon de weinige slaap zich te wreken. Zichtbaar uitgeblust doorstond hij het resterende samenzijn. Trots op je Pat. Je stond er vanmorgen toch maar, omdat je erachter was gekomen dat het schema voorzag in meteen 3 singles op de baan. Klasse!

In de dubbel met Eelko bleek ook ik niet goed bestand tegen de (gespeelde) stoïcijnsheid van Roel. Hij doet je onverklaarbaar forceren wat dan tot begrijpelijke fouten leidt. 3-6 in de eerste set. Na wat goede voornemens gingen we voorspoedig van start in de tweede. Op 1-0 en 30-0 kreeg ik een flinke stuit half court te verwerken. Ik smashte gehurkt – niet gemeend! – vol in Roels lichaam. Die maakte een verschrikt pasje naar achteren en daarbij sloeg zijn kuit in één keer finaal op slot. De spier had een eigen hartslag. Hij golfde. Dit deel van Roel kon je met de beste wil van de wereld niet meer relaxed noemen. Had Eelko met zijn lange rally’s in de single toch nog iets ontstemd gekregen. Einde verhaal.
Het was nog maar rond de klok van twaalf en het tennis zat er al op. 4-2 voor ons en daarmee lijkt handhaving op dit niveau haalbaar.

Bij het biertje werd de classic dag gecompeteerd toen Melanie – uit de tijd van tennis nog in zwart-wit – zich op het terras meldde. Ik herkende haar pas toen Eelk naast haar stond. Het deed aan als een aflevering uit; het leukste buurmeisje van toentertijd uit de klas, of hoe dat programma ook mag heten. De Brouwpark begin jaren 90. Ze zeggen dat ik een aardig pennetje kan schrijven maar in die tijd kon Eelk er ook wat van!
Tot zover.
Goede appelflappen meegebracht Eelk! Op tijd én ruim voldoende. Trots op u. Ook.