2017 Speeldag 2   Vianen 8 Thuis    4 – 2

Op een verder verlaten park werd deze wedstrijd een week later dan gepland gespeeld. Een vader van een van de tegenstanders was plots overleden en zijn team moest vorige week naar de begrafenis. Uit de brief die het verzoek toelichtte citeer ik:

“Nu wil de hele groep uiteraard naar de uitvaart en hebben ze mij gevraagd of ze op een andere datum mogen spelen.”

Middels een officiële brief van de KNLTB is een en ander – uiteraard terecht – gehonoreerd en bekrachtigd.

Bij binnenkomst vanmorgen begroette ik Wouter, Flip, Rob en Coert, en vroeg daarna wie ik een aanvullende hand moest geven ter condoleance. Dat was Coert. Hij begon de omstandigheden waaronder zijn vader overleden was uit te leggen. Echter, tot mijn verbazing bogen ook Wouter, Flip en Rob naar voren om zijn verhaal te vernemen… Goh joh! Erg…

Nou ja!

Ik heb het er maar bij gelaten.

Tennis.

Hij is terug aan het front. Eelko. Donderdagavond pakte hij Bart al in met zijn zouteloze doch zeer effectieve terugbrengspel. Als de echte wil en bijbehorende inzet er is, dan is hij voor elke tegenstander een hele kluif. Moet je maar net zin in hebben. Vandaag waaide het ook weer eens frustrerend hard. Coert (5.4 in single-sterkte!) was daarbij wellicht nog niet helemaal zijn eigen zelf. Eelko had er geen boodschap aan en tenniste hem in een mentale dip. Soms ging de bal 50x van de ene naar de andere kant voordat het punt werd, en dat viel dan meestal Eelko’s kant op.

foto: inzet Eelko ouderwets: broek stuk, knie stuk.

Omdat Patrick donderdag ondermaats presteerde, nam ik de nummer 2 van Vianen voor mijn rekening. Rob was bereid tot arbeid en de bal moest nogal lang in het spel blijven om een punt te kunnen maken. Toch dacht ik dat ik te zien dat ik een fractie beter was en had er vertrouwen in. De eerste set kwam vrij soepel mijn kant op, maar na 5-2 werd het nog 5-5 voordat ik het kon afmaken. In de tweede set ging het omgekeerd. Onbegrijpelijk vond ik het dat het me niet lukte om aan de goede kant van de score te komen. Een derde set moest de beslissing brengen, waar mijn linkerknie al weer wat gevoeligheid begon te vertonen. Omdat Rob daarentegen wat ongemak in zijn rug had, probeerde hij te forceren. Die ballen gingen stuk voor stuk uit. Het ging de goede kant op. Op 5-1 verspeelde ik twee matchpoints, en moest heel even weer  denken aan vorig jaar toen me datzelfde, toen fataal, overkwam tegen een Vinanees. De kramp zat inmiddels ook in de kuiten. Héééél blij was ik toen de pot op 5-2 over de streep trok.

‘Zo doe je dat PATRICK!’
‘Houd je kop toch HEIN!’

Spielerei hoor, maar wel jammer dat Patrick zijn single in de tiebreak van de derde niet tot een goed einde had kunnen brengen. Het was denk ik, kwalitatief de beste pot van de dag. Wouter bleek in een vér, en vele kilo’s lichter verleden 3 geweest.

Bart kreeg met invaller Flip een makkie. 3-1 voor ons. Nog een dubbeltje binnenhalen en de winst was een feit. Cees ging het niet doen. Die oude man had donderdag al iets in zijn kuit gescheurd. Dus komop Hein; even wat eten, veel drinken en dan er weer tegenaan.

Nog eens drie sets voor de kiezen. De boel niet uitgeserveerd op 6-5 in de tweede en de tiebreak die volgde niet goed begonnen. Het werd strompelen naar het einde. We herpakten ons zowaar nog  eens op 4-1 achter in de derde set, maar Coert was inmiddels zijn dip voorbij. Het was niet meer bol te werken.
We wisten toen gelukkig al dat de eindoverwinning van de dag op Vianen een feit was. Bart en Patrick hadden het volgens zeggen nog wel wat te spannend gemaakt in set twee.

Bier. Gezellig groepje gasten. Lekker verhalen uitwisselen. Beetje ontspannen zoals Wouter hieronder schaamteloos:

Eelko’s sokkenverhaal inzake zijn Jan-Steen-huishouden konden ze van Vianen nauwelijks geloven. Het was volgens Eelk namelijk kansloos om twee gelijke te vinden…

Na vertrek van de gasten nog een biertje gedronken met Patrick en ouderwets met Eelk patat en frikandellen gegeten. Best gelopen zo. Echter konden zowel Eelko als ik ook nu weer amper nog lopen…