Zaterdag 08-04-2017 Vreeswijk 2 – Uit 6 – 0

Héééél vroeg op. Zand tussen de nieuwe tegels van de tuin doen, MSV JO15-3 voetbalcoachen, racen naar Vreeswijk, wetende dat ik ruim te laat zal komen voor nog enige koffie. Amper Montfoort uit, komt er al weer een einde aan het racen. 7 km lang rijdt er een Suzuki Wagon voor me met bijpassende bestuurder… Het seizoen moet nog beginnen en de eerste vloeken zijn een feit.

Vloek negen tot zestien behelzen de vele stoplichten die ik werkelijk allemaal tegen heb. Eenmaal ter plaatse word ik opgewacht door Patrick die in paniek de 2e man-positie toch maar liever aan mij wil overlaten. Vreeswijk-Niels zag er in zijn ogen blijkbaar te goed uit om enige verantwoordelijkheid te nemen… Het seizoen is nog maar een minuut oud of ook de eerste welgemeende zucht is een feit. De tweede uit die serie betreft de ondergrond. Canvas! Van dat groene, getverse Atilla-vlechtwerk waarop je niet kunt glijden. Waar je op basis van je ongetrainde scheenspieren na een sprintje tot stilstand dient te komen. Daarbij; ook nog eens funest voor je reeds aan slijtage onderhevige gewrichten. Troep. Bah!

De tweede man van Vreeswijk heeft inderdaad een scherpe kop. Goed gezien Pat! En Niels is ook echt goed. Wat ik ook doe, ram en probeer, de games komen niet naar me toe. Op 6-1 en 4-1 achter ben ik het zat. Ik ga de bal – net als hem – gewoon en alleen maar binnen de lijnen slaan. Daar heeft ie zowaar niet van terug. Met 6-4 pak ik alsnog de set. Dit even volhouden en dan is ie de mijne. Enig concentratieverlies kost me de eerste twee games van set drie. In de derde game wordt het 10x deuce alvorens ik deze inlever. 3-0 achter, en dan besef ik dat de kwestie in de gegeven omstandigheden teveel gevraagd is. Het momentum is in rook opgegaan en ik doe vervolgens uit lijfsbehoud alleen nog maar alsof ik mijn best doe; 6-0

Patrick neemt jochie Robby mee naar de baan waar hij ook al weer snel spijt van heeft. ‘Nee Patrick, al zou het mogen; die kan ik niet ook nog even van je overnemen.’

Eelko zat al lang lekker op het terras. Floran, de frivole Fransman had hem in de eerste single weinig punten gegund. Eelk verkondigde dat hij het niet slecht gedaan had voor een wielrenner, en hij vulde terloops op zijn mobiel nog wat tochtstatistiekjes in op Strava.
‘Tennis zou toch je “hoofdsport” zijn en je zou zo waardeloos presteren zeg!’, ging hij zonder opkijken verder.

Bart heeft geen andere hoofdsport. Als voetbalcoach is hij bijvoorbeeld stilzwijgend gepasseerd voor het komende seizoen. Maurice gaf hem geen kans. De bal ging wel vaak heen en weer, maar dat stopte altijd weer met een misser van Bart.

De dubbels leken tenminste nog ergens op; bij Eelko en mij qua stand en bij Patrick en Bart zelfs qua weerstand.

We weten weer wat.

Er was een grote teamschotel en wat biertjes. De zon was goed doorgekomen. Best ok allemaal. Enkele Vreeswijkers maakten na een uurtje aanstalten om te vertrekken, maar ze aarzelden. Ik hielp ik ze daarom maar even een handje:
‘Jongens, jullie kijken naar ons alsof wij misschien nog iets van jullie verwachten. Dat is niet zo. We kunnen alleen niet meer overeind…’

N.B. hieronder nog even de verklaring van de kanonharde service van Niels: