Speeldag 6 Tulip Tennisvereniging 11 uit    1 – 5

Tulip Tennisvereniging tegen het elfde. Nog nooit geweest. Cees omschreef de kantine als die van een bowlingbaan. Dat is treffend want je verwacht inderdaad ergens een kast met piposchoenen. Maar dan buiten! Dit heeft nou eens echt terecht de naam “park”. T.C. Domstad valt hierbij qua grootte volledig in het niet. 22 banen en wat een afstanden! Het heeft de sfeer van Vechtlust; familie Kramer voor de crematie van opa s.v.p. naar links en de begrafenis van de familie Bos vindt plaats rechts net voorbij het bos.

Een keer een verkeerde afslag en je partij is verloren omdat je nooit meer op komt dagen.

Tennis dan toch maar vandaag en vandaag geen Joost, dus richt het strijdplan zich op 0-6 Het moet ons een laatste strohalm bieden in de race naar het schier onbereikbare kampioenschap. Ik had tevoren een geweldig plan uitgedacht; om nou eens fit in de dubbel te verschijnen, posteer ik mezelf op vier. FFies rustig aan tijdens de single en dan Cees helpen om het laatste punt er bij die gasten uit te squeezen. Bovendien zou het weer verbeteren deze middag. Nu was het nog druil wat de klok sloeg. Dat ongemak moesten Eelko en Patrick maar even trotseren. Het was wederom briljant uitgedacht al zeg ik het zelf, en het viel nog te verkopen ook.
Aan de koffietafel herinner ik me ineens dat ik van Tulip rare uitslagen voorbij heb zien komen. Ze laten hun 9 regelmatig op één of twee spelen. Dat mag niet. Competitievervalsing! Ik maak captain Rob hierop attent en meldt tevens dat de boetes van de KNLTB automatisch naar Tulip verzonden zullen worden. Hij neemt mijn advies ter harte. Houdt wel in dat die 9, die hun beste singelaar is omdat het een even met tennis gestopte 6/7 is, op vier terecht komt… Slik. Zeker te laat om nog te zeggen dat het zo niet bedoeld was?

Ik zou Eelko en Patrick te kort doen door te stellen dat zij door de gewijzigde opstelling een veredelde walkover tegenover zich kregen. Hun goede spel was de echte reden dat ze beiden maar één game weggaven.

De regen was gestopt dus dat gedeelte van het plan kwam uit. Bart moest zowaar tegen Jan, terwijl ze bij Tulip ook Banar, de Molukse variant van kleine Pedro en Luca in huis hebben. Banar was echter al door Patrick terechtgewezen.
Tegen Steven zou ik bewijzen dat als er geen wind is, mijn spel het niveau van de vijfde klasse ontstijgt. Ik eiste niets minder van mezelf. Vanaf het begin sloeg ik hard en gericht. Steven liep hard en had daar conditioneel geen moeite mee. Na twee simpel afgemaakte punten, liet ik vervolgens na om de beslissende klap uit te delen. Dan heb je dus geen kloten aan je initiatiefrijke opbouw. De eerste set ging aldus de verkeerde kant op. Om mijn schaarse kuit-tijd goed in te delen, heb ik deze laten lopen. Geen moeite gedaan om me terug te knokken. In de tweede speelde ik rustiger. Dat hielp en toch was het allerminst zeker dat ik hem zou pakken. Van 4-2 voor werd het zomaar weer 4-4 Daarna haperde het gelukkig bij Steven en kon ik profiteren. Ik vond mezelf beter maar vreesde zoals altijd bij een lange pot in de zon voor kramp. Mijn vele dubbele fouten verergerden mijn zorgen. De spiertrekkingen meldden zich op 3-2 voor. Het werd weer 3-3 en ternauwernood 4-3  Er was toen al een momentje geweest dat ik vast stond. Steven wekte op mij echter niet meer de indruk te willen winnen. Dat motiveerde. Het ging met rekken en strekken, maar ik bleef op de been. Het leverde een overwinning op om trots op te zijn. Als Cees je op je schouder komt kloppen, besef je dat het een prestatie was.

Hoewel Bart maar twee sets “hoefde”, was ook hij er achteraf niet best aan toe. Jan was in de tweede set taaier en taaier geworden. Er werd steeds meer gevraagd van Bart om een punt te maken. Hij zwoegde en pufte, ging van links naar rechts en kon vaak na een gedachte winner opnieuw aan de bak omdat het geel toch weer met een boog in het veld was beland. Bart bulderde op enig moment een Hein-aandoende kreet. Voor een van de dames op baan 6 was dat nou net het moment om mij te vragen het stiller aan te doen. Zal je altijd zien. Toch gaf ik meteen toe aan Cameron Diaz. Daar had ze namelijk veel van weg.

‘Je hebt gelijk. Het is ook broedseizoen hè?!’

Dolgelukkig was Bart dat een derde set voorkomen werd. Dat had te veel gevergd, was niet goed gekomen. 0-4 voor de mannen.

Dus Patrick en Eelko in de eerste dubbel, maar wie ging Cees vergezellen? Bart wilde niet. Ik kon (voorlopig) niet. Zolang de discussie liep tankte ik me vol met energiedrank en water. Bij Maarsen-Broeck was het tenslotte ook gelukt.
Mijn confrontatie met Bart liep op niets uit. Vrijwillig gingen we het beiden niet doen. Kop of munt. Het werd kop en daarmee Bart. Volgens mij was hij er stiekem blij mee. Die aanvankelijke vreugde verging vlot. Hij kon niet voluit rennen en remmen en was aan het net niet scherp genoeg. Niet kunnen brengen wat je kan, frustreert. De 1-5 lag niet aan Cees. Sorry Cees dat we je wekelijks zo laten ploeteren. Ik vrees dat prestaties uit het heden bijna een garantie zijn dat het in de toekomst niet veranderen zal. We snappen inmiddels dat we ook volgend jaar in de vijfde klasse uitkomen.

Ich bin ein fünfterklasser.

Epiloog:

Eelko staat na zijn dubbel zijn spullen te ordenen als ik hem wenk. ‘Hier komen!’
‘Wat?! Ik kom eraan, even mijn spullen in de tas doen.’
Ik loop erop af. ‘Even meekomen.’, maan ik hem.
‘Wat is er?’
‘Hoor je straks, als we er zijn. Gewoon even meelopen nu.’
Eelko bestudeert mijn gezicht. Ik laat een flauw lachje los om de ergste spanning weg te nemen. Ik moet het niet te bont maken, want het is nog een eind lopen. Bij de kantine aangekomen, slaan we linksaf naar de uitgang. Daar bevond zich namelijk dat kleine sportzaakje. Eelko snapt inmiddels waar het om gaat.
Ik loop op de man af die een racket aan het bespannen is. ‘Verkoopt u ook trainingsbroeken? Deze jongeman hier heeft een trainingsbroek nodig.’
Helaas. Er zijn wel broeken voor vrouwen, maar voor mannen niet. Dus halen we van de weeromstuit maar bier voor naar de baan.
Vanaf deze plek beloof ik Eelko plechtig dat ik hem nooit meer op deze manier zal laten schrikken, en dat het de volgende keer wel gewoon serieus over zijn kinderen gaat of zijn op de parkeerplaats in elkaar gehakte auto. Zal ie fijn vinden.

* Over twee weken is Eelko zijn racket weer bespannen én heeft hij een nieuwe (waarschijnlijk iets te krappe) doch glimmende trainingsbroek.

** Er zijn weddenschappen afgesloten betreffende het moment dat Eelko over twee weken zijn tas opent, zijn racket pakt en zich dan pas zal realiseren dat zijn snaar eruit ligt. Precies dan zal zijn twintig jaar oude trainingsbroek het opgeven. Deze zal Eelko, den pijpen ten hemel gericht doen omkeren en vanuit die positie desintegreren tot stof en verwaaien over den aardkloot.
Tot wee strepen gereduceerde Adidas; RI welverdiende P!