09-05-2015 S.V. P.V.D.V. 6 – PVC 1      2 – 4

De zon schijnt. Er staat een flauw briesje dat het geheel luchtig houdt, vogels fluiten, kortom; het is een uitgesproken fijne dag. Het is alleen de dag ná gisteren. Het is de dag waarop wonden gelikt worden. Waarom, vraag ik u, waarom had Sjaak Natuur juist zaterdag de 9e mei uitgekozen om in één klap af te rekenen met alle resterende bloesem? Ik houd ook van aanpakken maar Natuur had er natuurlijk ook gewoon ff de tijd voor kunnen nemen. Een dag of drie met windkracht vier had ruim volstaan. Maar nee, bats! Stel niet uit tot morgen wat je vandaag nog kan verzieken; mijn tennisdag volledig bijvoorbeeld.

Het verslag van deze dag, zo had ik mij voorgenomen, zou uit niet meer bestaan dan een afbeelding aangaande mijnheer De Wind, een schematische weergave van oorzaak-gevolg:

Maar daar redt mijn gemoed het niet mee. Het zit hoog en dus moet het eruit. Excuses bij voorbaat.

Wat windkracht 7 is voor normale mensen, is bij PVDV windkracht 9, reken maar uit: 7+2=9. Kwamen nog uitschieters van 10 a 11 bij. Krankzinnig was het. Het was droog, maar daarmee was alles gezegd. Ook als het niet regent, kunnen er gegronde redenen zijn om de competitie af te gelasten. Had hier moeten gebeuren. Met de traditioneel begin mei opgerakelde verhalen aangaande 40-45; de extreme Hongerwinter, de vaak ultrakorte uitstapjes naar omheinde campings in Polen en zo, wil ik me niet aanstellerig opstellen. Ik onderken en -schrijf het allemaal, maar de 9e mei van 2015 was ook een helse verschrikking.

Eelko kwam tien over half tien, zwetend uit alle poriën, de kantine in met een blik alsof hij een geest gezien had. De geoefende wielrenner was met de wind pal tegen, bovenop de Papendorperbrug in een onvrijwillige sur place terechtgekomen. Met de remmen van zijn papa-fiets dichtgeknepen kon hij ternauwernood voorkomen, achterwaarts weer de helling af te rollen. Met een uiterste krachtsinspanning had hij zich alsnog over het dode punt geworsteld. Verdwaasd schoof hij nu aan. De meegetorste tas gebak, onderdeel van zijn problemen, werd met een laatste welgemikte zwiep op tafel gemikt. Verder geen woord. Ik ben subiet (40-45’s voor meteen) koffie voor hem gaan halen. Omdat hij zich nog altijd niet kon uiten, heb ik hem minutenlang bemoedigend op zijn schouder geklopt. Ik wilde erbij zeggen; ‘het komt goed jongen’, maar heb dat bewust achterwege gelaten. Ik was er nog niet zo zeker van.

PVC was gezamenlijk ook op de fiets gekomen. Ze hadden maar een fractie van de kilometers van Eelko afgelegd, maar waren evenzeer zwaar onder de indruk. ‘FUCK!’, kwam ruim voor: ‘goede morgen, wij zijn: Frank, Mathijs, Thomas enne… Die Lange Magere.’ Nooit gedurende de dag er meer achtergekomen hoe die nou heet in het echt. Hij vond – na op herenlaag.nl gewezen te zijn – nog wel dat ik zo leuk kan schrijven… Bij Bart navragen helpt in zo’n geval niet. Bart interesseert het niet hoe zijn tegenstanders heten. Als deze er enigszins Nederlands uitzien, gaat hij ervan winnen. All he needs to know, en zo geschiede dan ook.

Omdat we er nu toch waren, gingen we tennissen. Om persoonlijke redenen had ik Eelko toegestaan tegen “de goeie” te spelen. We wisten dat Frank van PVC eens een echte vijf was. Al zijn tegenstanders tot nog toe had hij met huid en haar opgevreten. Daar kwam nu Eelko – Hein ik heb andere wapens dan jij en ik ga het hem heel moeilijk maken – met 2x 1-6 bij. Heb ik willens en wetens laten gebeuren.
Eelko zei achteraf dat hij er in normaal klimatologische omstandigheden er zeker 2-6 en 3-6 van had gemaakt. Boeiend.

Geen greintje, niks, nada lol heb ik beleefd aan mijn slapstick partij tegen Mathijs. We waren aan elkaar gewaagd en dus veroordeeld tot langdurige ordeloosheid. Niks klopte. Storm tegen of mee; het was allebei even k.. erg. Een bal op de baan moest je meteen oppakken anders was deze als gemotoriseerd in Oostelijke richting vertrokken. Zonder dit pijlsnelle rapen zouden we de buren op baan 4 echt overlast bezorgd hebben. Ik noemde ze op voorhand al onze ballenjongens. Die voorspelling kwam meer dan uit. Bedankt nog.
Mijn voorstel, nadat ik de stand in sets gelijk getrokken had, om de derde set maar te verloten, werd door Mathijs niet serieus genomen. Het was wel zo bedoeld, een loterij was het toch al.
Na op een belachelijke manier op 4-1 voor gekomen te zijn, vermoedde ik dat het geluk op mijn hand was. Een andere verklaring was er niet. Op 5-3 was echter het laatste beetje mazzel opgebruikt. Vele ballen waaiden voor mijn racket weg. Ballen van Mathijs met wind tegen vielen achter het net dood neer. Daar kon geen loopvermogen tegenop. Hij won met 7-5. Had ik geen probleem mee of spijt van. De wind had er namelijk veel meer invloed op dan ik. Hooguit heb ik spijt van het feit dat ik mezelf in de laatste games nog twee keer voor schut heb gezet door een op de lijn vallende bal in eerste instantie uit te callen. Robin dat ik er rondliep! Kon er ook nog wel bij. Heb ik wel weer keurig hersteld. Na reclameren van Mathijs geen discussie aangegaan. Punten netjes aan de rechtmatige eigenaar teruggegeven. Kon mij het ook schelen. Ik had vandaag heus geen tenniswedstrijd verloren. Het was iets anders. Wat? Ik kom nog wel een keer op dat woord, iets uit de categorie: “Vergeten sporten”.

Joost aan de beurt. Ideaal weertype voor hem. Tennissen was vandaag immers niet mogelijk. Wat beweegt die jongen wekelijks in de auto te stappen? Net als de rest natuurlijk; lekker weg bij vrouw en kinderen. Heel wat waard hoor. Onderzoek wees juist deze week uit dat je er – sowieso het eerste jaar – altijd voor je kind moet zijn. Joost zegt daarover; ‘ja, de koekoek!’ En inderdaad de koekoek heeft het tenminste goed bekeken. Die laat zich aan zijn kinderen niets gelegen liggen. De koekoek is zijn tijd ver vooruit met de door hem in het leven (en dood) geroepen VGO (Voor Geboortse Opvang).

Net ter wereld gekomen koekoeksjong gooit behendig het laatste ei van zijn pleegouders over de rand van het nest.

We dwalen af.

Patrick en Eelko in de dubbel tegen de Goeie en Mathijs. Kom ik er op het bankje achter dat de Goeie mij heeft uitgelachen wegens mijn capriolen in het laatste part van m’n single. Had ik niet meegekregen. Interessante informatie want meneer loopt nu zelf vertwijfeld tegen de windbarrière van baan 3 op. Blijkt niet in staat om een tweede service te produceren, mist ballen compleet, slaat ze ver uit… en staat met maat in no time met 4-1 achter.
Ik hoorbaar en wijzend: ‘heeft híj! mij uitgelachen? HA HA Ha ha ha!’
Uiteraard herstelde Frank zich na de blamerende 6-1 Jammer voor ons.

Dan nog dit: even voordat het was afgelopen voor de dappere Patrick en Eelko, kwam die mevrouw… weer. We hadden al kennis met haar gemaakt op dag 1 van de competitie. Toen kwam ze ons vertellen dat we op moesten schieten. Echt! Letterlijk. Opschieten, hoe doe je dat? Sneller ballen rapen? Eerste service inslaan na één stuit minder? Punten forceren als de bal in houden net zo goed gaat?
Nu was het mooi geweest. De vorige keer stond ik op de baan en ben haar vanaf daar dingen toe gaan roepen. Nu ben ik haar pro-actief tegemoet getreden. Ik voorkwam daarmee een tweede successievelijke, afleidende scene langs de baan.
‘Wat komt u doen? U komt toch niet weer vertellen dat we op moeten schieten?’ En vandaar verder, want dat kwam ze wel degelijk doen. Ze raakte in alle staten toen ik haar opbiechtte dat we na deze nóg een partij moesten. Op een gegeven moment meldde ze dat we bij uitlopen maar een inhaaldag moesten gaan plannen. Zij moest namelijk reglementair om 16.00 starten, ook op deze baan.  Aha, we hebben te maken het type: “aan de kant wereld! Hier ben ik.”
Ik ben op haar verzoek met het statutaire mevrouwtje Geesink naar de kantine gelopen om het banenschema door te nemen. Ja, daar stond een eindtijd van 16.00 ja. Ik heb uit de doeken gedaan dat wij ’s ochtends standaard jeugdteams op “onze” overkapte banen troffen waar we ook gewoon op moesten wachten. Hebben we toen ook niet tegen gezegd dat ze maar een inhaaldag moesten afspreken.
Ik weet nog altijd niet zeker of ze er iets van heeft opgestoken. De tweede dubbel heb ik uit clementie naar een schijnbaar lege buitenbaan gedirigeerd. Die baan werd, zoals ik tuttie al had voorgespiegeld, prompt bezet door de mensen die op deze baan geacht werden te spelen.
We zijn met medeweten van mevrouw teruggekeerd naar “onze eigenste” overkapte baan 3. Haar teamgenoten hadden haar strikte standpunten al enigszins in twijfel getrokken, bleek en ze haalde nu met tegenzin bakzeil. De van baan naar baan zwervende Bart werd grimmig. Die heeft wat minder begrip en geduld als zonder enige kennis van zaken dingen gefeitteerd worden.
‘Jullie hebben te lange pauzes tussendoor gehouden’, zei ze bijvoorbeeld in een terloopse tussenzin. Alsof wij niet z.s.m. aan het bier zouden willen geraken. Tssss. Eelko duldt zulke types überhaupt niet. Die mengde zich wegens zelfkennis maar niet in de discussie.
De uiteindelijke discussie gaat over de mate waarin de mevrouw in kwestie toerekeningsvatbaar is. Ik moet nog uitsluitsel zien te krijgen over het oprechte onnozelheidsgehalte van haar optreden. Ging ik zaterdag na drie Coronaatjes geen onderzoek meer naar doen. Wordt vervolgd.

Bart en Joost deden uiteindelijk wat van ze verwacht mocht worden. Na drie verloren driesetters, werd deze dan toch verzilverd.
Met een 2-4 nederlaag zijn we ver van het kampioenschap verwijderd geraakt. Kijken maar nu welke van de concurrenten heeft kunnen profiteren.