Er viel veel te genieten in Hilversum, maar dan vooral naast de velden; mooie omgeving, kinderboerderijtje, vriendelijke mensen. De instructie om je verbaal in te houden, vanwege het bovengemiddeld beschaafde karakter van H.L.T.C. Hoogerheide bleek ongegrond. Vanaf dat hunnie Roel de zin bezigde: ‘Gvd Lul, wat een kutbal!’, wisten we dat ook hier; de bijbel geen belemmeringen opwerpt, en dat de terminologie van het interessantste deelgebied van de biologie regeert.

Ik speelde tegen Bas. Zo stelde hij zich tenminste voor. Het moet een alias geweest zijn, want met die kale, geheipaalde schedel had hij een originele Oostblokkop. Basilev, zo heette hij in mijn gedachten. Het was zoeken en hard werken. Na 0-2 maakte ik 2-2 en na 2-4 was mijn plan om nog een keer langszij te komen. Op 3-4 werd het serieus achttien keer deuce voordat ik de game verloor. Cruciaal uiteraard. Het werd 6-3 voor Basilev en pas op 3-0 in de tweede set raakte ik weer wat ballen. Het verlies van de partij was toen al een voldongen feit. Deze voetballer met ijzeren conditie zou ik nooit meer op de knieën krijgen.
Ik zag de laatste ballen van Eelco die Martijn nog knap een set had afgetroggeld, maar aan het eind letterlijk tekort kwam. Zijn ballen gingen niet meer over de netband. Ik had me voorgenomen niet over zijn uit de hand gelopen tafeltennishobby te beginnen, en hield me daar strikt aan. Knap lief.
Nu zouden we wat terugdoen met Patrick. Op drie moest dat kunnen. Hij was ’s ochtends echter oud-Eelko-erwijze van huis vertrokken. Dat helpt niet. Dat hij tijdens het inspelen al door zijn enkel ging, hielp al helemaal niet. Het was voor mij het logische gevolg van de domestische misstanden. Zo goed en kwaad als het ging hebben we het gewricht aan elkaar gebonden met een reservebrace van mij. Waar Eelko niet meer dan een rackethoes bij zich heeft, zo over de top lijkt soms de uitrusting van mij. Het kwam nu van pas, zoals ook mijn klimmateriaal ooit een keer handig zal blijken voor eh… eh… hoge ballen. Nadat de eerste set verloren gegaan was hebben we Patrick verboden nog woorden uit zijn mond te laten komen en slechts zijn racket te laten spreken. Daar hield hij zich keurig aan, zelfs als Roel weer een kort kloteballetje speelde die Patrick noodgedwongen moest laten lopen. Ik was gerustgesteld toen Patrick de tweede set met 6-2 naar zich toetrok. Ik ging mij in de kleedkamer voorbereiden op de dubbel en kwam een kort moment later met gevulde waterflesjes terug, en zag tot mijn verbazing dat het tij wederom gekeerd was. Roel speelde de partij ineens relaxed uit.
Inmiddels was op de achtergrond de vuurdoop van Joost van start gegaan. Na een lange zit waren de uiterst oost gelegen krochten van het park zijn deel. J-Oost verbleef er kort. Erg kort. Ik had het vooraf ingeschat op drie kwartier en had nog de tip meegegeven om heel traag ballen te rapen. Het bleek gericht aan dovemansoren. Zijn enthousiasme liet zich niet kooien. Hierdoor leek het niemendalletje op een spot van de nieuwe Vodafoon reclamecampagne voor 4G. Ging alles maar zo snel… Het nieuwe Herenlaag record verliezen staat na dit optreden op vijfentwintig minuten, inclusief inspelen! Kortom; er is nog werk te doen.

Met Cees zou ik de eerste dubbel vormgeven. Een hele opgave, en bij voorbaat dacht ik dat we kansloos waren, al was het maar omdat ik vreesde voor mijn traditionele begin-seizoens-krampaanval. Mijn kuiten voelden nog steeds soepel toen ik constateerde dat Cees uit een heel ander vaatje tapte dan we doorgaans van hem gewend zijn. Meneer had er zin in en sloeg vrij- en voluit. De nummer één en twee van Hoogerheide konden niet uitlopen in de set en we belandden zelfs in een tiebreak. Daarin kwamen we met 5-0 voor en ook nog met 6-3, maar de set kwam niet – ook niet per ongeluk – onze kant uit. Na vijf achtereenvolgende punten voor Bas en Martijn, viel de beslissing. Ook in de tweede set bleven de games spannend, vooral door het nog altijd puike weerwerk van Cees. We haalden nog twee games binnen en concludeerden dat Cees bijzonder tevreden mocht zijn dat hij dit niveau nog altijd aankan. Meer goed nieuws was er na afloop van de andere dubbel. Joost heeft zijn eerste punten binnen. Van de 1-6 en 2-6 was zelfs een game aan hem toe te schrijven! 6-0 voor Hoogerheide maar ik ga er vooralsnog niet vanuit dat we degraderen. Over mijn dead racketbody.
Achteraf: brie, toastjes, bloedworst en schimmelkaas. Hemeltje lief wat een heerlijkheden.

En dan was er nog het verhaal van het ontbrekende pasje van Eelko. Hoofdbrekens over waar het gebleven kon zijn toen de administratie gedaan moest worden. Hij vond zichzelf een lul omdat hij zo vroeg in het seizoen dat ding al foetsie gemaakt had. Toen het mijn beurt was om een rondje te halen vroeg ik Eelko hoe dat werkte. Hij zei dat ik het kon laten opschrijven omdat er een pasje was achtergelaten… en nog altijd geen idee. Pas nadat ik had geopperd dat dat wellicht de zijne was, ging er een lichtje bij hem branden. Eureka!