Groenvliet 3 – Domstad 9    2 – 4

Ironie: al twee keer moest ik een single staken omdat mijn spieren dienst weigerden. Nu kreeg ik mijn eerste punt van het reeds langlopende seizoen cadeau, van nota bene een fysiotherapeut die in zijn leven zelf nog nooit een spierblessure gekend heeft.
Nadat ik de bal diep naar buiten had geslagen, wist hij deze met een sprint en glijpartij weer terug te brengen. Zo ging het al een enige tijd in de partij. Niets wat ik deed was nog afdoende. Ook toen ik de bal vervolgens aan de andere kant kort weglegde, kwam meneer nog overgestoken en speelde het klaar om hem nogmaals over het net te krijgen. Die bal was zo makkelijk dat ik hem zelfs in mijn ontredderde staat niet mis kon volleren. Ik speelde hem weer terug naar de hoek waar hij zojuist vandaan gekomen was. Ik had dit punt maar weinig bewogen en had daarmee nog lucht voor een wrang grapje; ‘Komop John, anticiperen!’ Ik schrok toen ik meende dat hij daarop boos werd en riep dat ik gewonnen had, maar John bleek zijn hamstring gescheurd te hebben. En zo weet hij dankzij mij meer over zijn patiënten. Ik heb van hem een ervaringsdeskundige gemaakt. Het was nu al een nuttige dag.

Het was daarbij een vreemde dag. Ik was optimistisch op de fiets gegaan, en bereikte Groenvliet met een keurige 09.10 uur, net ietsje aan de verlate kant. Toch trof ik helemaal niemand, zelfs geen tegenstander. Zouden ze het vanwege hun laatste plaats af laten weten? Maar waar was onze eigen, consciëntieuze leider Patrick dan? Zat ik wel op het goede park? Mensen om me heen begonnen zich zorgen te maken om “de meneer” die daar verloren alleen zat te zitten.
Het bleek allemaal mee te vallen. Patrick met Bart in zijn auto, kon het niet zo goed vinden en Remco… bleek uit te willen slapen, had ie zo bedacht. De tegenstanders druppelden vervolgens binnen vanaf 09.30 uur omdat ze hun eigen starttijden niet kenden. Ach, in het kader van wie kaatst.., zal je van mij hierover nooit commentaar krijgen. Daarbij; ik had al koffie. Kwam dat lieve meisje van de bar helemaal naar het terras brengen. Je krijgt een hele kan, had ze gezegd. Ik zei gevat terug; ‘nou, als het kan.’ Vond ze leuk. Jawel, ik was scherp… dacht ik.
Niets was minder waar. Ik had een “Vosmeer-dag”; vanaf punt drie al roepen dat het niet lekker gaat, en dat dan de rest van de dag bewijzen. Ik speelde zo slecht dat mijn tegenstander er in meeging. Die sloeg geen enkele eerste service meer in en op zijn tweede flopbal ging ik twee op de drie keer met een harde klap in het net, de mist in. Aan tennissen kwamen we zo niet toe en ik won met het geknoei zowaar de eerste set. De tweede zakte ik nog verder weg en hij ging wat beter slaan, maar ook toen snapten we nog steeds allebei niet wat we aan het doen waren. Maar goed dat de mensen langs de lijn het niet drie volledige sets lang hoefden uit te zitten.
Onder die mensen bevond zich toen al even Patrick, die gehakt gemaakt had van zijn tegenstander.
Bart speelde tegen iemand als Bart. Goede slagen, goede pot maar hij bleef wel na drie vermoeiende sets aan de verkeerde kant van de score.
Remco dreef Jan tot wanhoop met zijn sliceballen die dan weer naar links en dan weer naar rechts afbogen. Gek werd ie ervan. Zo gek blijkbaar dat de complete puntentelling er meerdere malen van in het honderd liep. Begon Jan aan de toeschouwers te vragen of het nou 6-0 en 3-0 was of 6-0 en 2-0 Niemand had het echt gevolgd. ‘Doe nou maar 3-0 Jan, dan ben je er sneller van verlost.’ Op 2-0 ging het verder en ook de 4-1 even later in de partij werd nog een keer herspeeld.

3-1 na de singles, nog vroeg in de middag en nog steeds twee banen ter beschikking. Snel de twee dubbels erop. Voor Cees hoopte ik dat het beter met me zou gaan dan ’s morgens. IJdele hoop. Hoewel er na 5-2 achter enig herstel volgde, verzuimden we zowel in de eerste als tweede set 5-5 te maken. Dan wordt het telkens 6-4 voor hunnie en ben je de partij kwijt.
Ik doe mezelf dit seizoen niemand meer aan. Ik heb het hardop beloofd. De laatste partij is mijn single bij PVDV waarbij ik alles of niets zal gaan slaan. Komt dat… gerust niet zien!

Na afloop spraken we met de twee Groenvlieters van dienst (de rest was spoorslags vertrokken) over het Oostblok en Azië, over zaken doen, de mensen daar, export- en importproblematiek. Het was leerzaam. Bart volgde het gesprek alsof het ging over 100 manieren om spruitjes te bereiden. Het bier maakte veel goed, en ook het zonnetje dat we volgden met onze tafel beviel prima. Het was deze dag veel beter geweest dan de weervoorspellers hadden aangekondigd. Dat dacht ik tenminste tot ik naar huis moest fietsen.
Het waaide met windkracht zeven vanuit het noorden recht in mijn gezicht. Door mijn zware tas kon ik niet met beide handen aan het stuur stoempen. De helletocht van een uur kende zijn dieptepunt toen een opa me fluitend voorbijreed. Hij genoot zichtbaar van de natuur en omgeving. Ik ging aan alles twijfelen. Stram en met een schraal gereden reet, arriveerde ik tenslotte bij mijn huis en deed aldaar verslagen mijn relaas. Pas toen Corlinda opperde dat de bejaarde wellicht een elektrische fiets had, ging er bij mij een elektrisch lichtje branden.
Al met al stijgen we met de behaalde vier punten van de zesde, twee na laatste plaats, naar de gedeelde derde. Zo hard kan het gaan.

Iemand Eelko gemist? Nee, ik ook niet.

|
|
|
|
|
|
|
|

Koekange godbetert!