Domstad 9 – At Risk 2

De tegenstander kenden we nog van eerdere clashes. Dan ging het steevast om het kampioenschap, nu probeerden wel elkaar de een na laatste plaats over te doen. Na wat puzzelen met Patrick, kwamen we tot de conclusie dat het verhaal van Remco, dat ie zoveel beter speelt tegen betere tegenstanders maar eens op de proef gesteld moest worden. Hebben we Gerard op hem af gestuurd. Eén leerzame game!

Laatste keer dat hij mee deed dit seizoen, en daarmee het voortijdig afscheid van Eelk, en hoe! En net nou ie er weer schik in begon te krijgen. Kreeg de onverstoorbare Henny tegenover zich. Deze zwaarlijvige zou wel snel cappituleren, zo hadden we dat ingeschat. Ten slotte had ik er in 2007 nog met 6-1 en 6-3 op mateco nota bene van gewonnen. Zou een eitje moeten zijn dus… dus niet. Henny had bijgeleerd, vond nu ook de singles leuk. Het is dat het ging regenen en er een pauze kwam, anders had Eelko er zomaar met 1-6 en 2-6 vanaf kunnen gaan. 2-5 stond het al in de tweede set, maar zowaar kantelde het. Eelko maakte zich kwaad, begon zelfs op rare momenten een discussie aan te gaan en sleepte de Tiebreak eruit. Nadat die gewonnen was, gaven wij geen cent meer voor de hijgende, grimassende Henny, maar we kwamen bedrogen uit. Hij bleef het betere van het spel houden. Eelko bleef er hard werken tegenover stellen. Het was uiteindelijk niet genoeg. Diepe buiging voor Henny. 0-2 achter.

Bart speelde tegen Okke, een type speler als hijzelf. Veel korte ballen en wippertjes. Bart is jonger en gaf net iets meer kwaliteit aan zijn slagen mee, en daarom was de uitslag logisch. Patrick had intussen een set aan Tony cadeau gedaan. Lekker raggen, snel klaar. En dat terwijl we het er van tevoren over eens waren dat zijn tijd nu gekomen is. Dat hij in een wedstrijd laat zien dat wij al lang weten dat hij kan. Vanaf de tweede set drong het dan toch tot hem door dat hij ietsje zorgvuldiger moest slaan. Tony zag het vanaf toen met lede ogen aan. Wat hij ook nog probeerde, het kwam allemaal terug en minstens net zo hard, hoog en diep. Geen eer meer te behalen. Applaus voor de wederopstanding van de ware herenlaag aanvoerder. Prachtige overwinning.

Met Cees doe ik de eerste dubbel. Zo lieten we het koningskoppel van vorige week; Bart en Eelko overeind, en was een gelijkspel welhaast een feit. Ik kon dus vrijuit spelen, maar had drie dagen aan een stuk op de camping diep in wat glaasjes gekeken. Dat scheelt in motoriek. Vonden ze achteraf een slap excuus. Ik vrees echter dat het een jammerlijk feit is. We kwamen er niet langs. Bomen van kerels die Henny en Freek en daarbij uiterst irritant hoe die Freek op zijn 55e nog meent met zijn schoenen in het gravel te moeten schrapen om mij af te leiden. Het lukte hem wel. Alles lukte wat dat aangaat. Sorrytje naar Cees en snel op naar de kantine. Daar zaten Bart en Eelko ook al. Hun dubbel eindigde met een “knap!”, het geluid van de ingescheurde achilluspees van Bas. Die was op weg naar het Antonius. Over een week of vier mag hij al weer proberen te lopen.

Amper klaar, begon het te regenen. Wanhopig probeerden nog ploeterende mensen hun potten naar een einde te tennissen in de stromende teringregen. Wij moedigden ze aan vanaf het balkon waar we ternauwernood zelf droog bleven. Iedereen die alsnog naar de kantine gerend kwam, kon erop rekenen uitgemaakt te worden voor homo. Lachen! U hoort; de drank vloeide rijkelijk. Dat kwam omdat At Risk van Kamerik wist hoe hoog de rekening toen was opgelopen (€ 283,-). Dat wilden zij minimaal ook. Hebben we niet gered. Het bleef inclusief een teamschotel patat steken op een luttele € 256,-

* Ook na 10 witbier gaf Henny nog steeds niet meer dan het minimaal beleefde antwoord. Uitlokken hielp daar niks aan. Hij bleef slechts grijnzen. Terecht; hij deed 100 procentjes.