Blauwe Reiger 6 – Domstad 6

We kenden ze al. Op Bart na. Die had ze verdrongen. Hij had verloren van Marcel de Makelaar in 2007.

Toen ik om 11.15 het park op kwam, waren Robin en Eelko al een half uur bezig. Er zat waarschijnlijk weinig zuurstof in de lucht, want Eelko was aan het puffen. Hij klaagde over zijn werk, slaapgebrek en hyperactiviteit. Nu was de motor leeg. Een mars, een AA-tje en een broodje frikandel heb ik hem voorgeschoteld. Met angst keek hij naar dat broodje. Dat zou spugen worden. Met 6-0 5-4 en 40-15 zou het gelukkig snel over zijn. Stefan, die wegens blaren al met ingetapete voeten rondliep, dacht daar anders over. ‘Rustig wachten!’, schreeuwde hij zichzelf moed in. Het hielp zowaar. Eelko verloor punt na punt. Zo geraakten ze in een derde set. Ze begonnen elkaar nu verbaal te bestoken. Dat kon ook omdat het wisselen steeds langer duurde. Handdoeken over het hoofd, plaspauzes,  eetpauzes, overlegrondes etc. Achteraf zei Stefan dat hij gestoord werd van Eelko’s lange antwoorden op zijn vragen. Eelko heeft een praatkick overgehouden aan zijn bedrijfs-managing-week. Voorbeeld van Stefan na afloop (en ik heb de conversatie ook gehoord):

Ik zeg tegen jou: ‘Heb je er twee? Daar zijn volgens mij maar twee antwoorden op mogelijk; 1. Ja, of 2. Nee. Jij maakt daarvan; “Als je mij nou die bal geeft die jij daar hebt, dan heb ik er drie.” Gek werd ik ervan.’

Uiteindelijk won Eelko na twee en half uur tennis. Het gaf ons de mogelijkheid zijn baan over te steken naar Robin. Die lag op de baan ernaast op zijn rug met kramp. Marcel de Makelaar was hem aan het masseren. Ik heb hem bij zijn schouders gepakt en weggeduwd. ‘Jij hebt geen goede bedoelingen.’ Hij sputterde nog wat tegen, maar dat stond ik al helemaal niet toe. Wegwezen! Hij begreep het.
Robin met kramp.

Robin die altijd loopt te zeiken over mijn kramp, met kramp! Drie weken ervoor was ik er ook slecht aan toe en heb mijn partij tot een goed eind weten te breien. Dat moest hij nu ook. Minstens.
Hij kwam weer bij. Na wat water en een zakje zoute chips ging zijn partij verder. Marcel speelt nu dropshots. Robin ging daar zijn resterende energie niet aan verspelen. Ik zal niet zeggen wat Robin opstak naar hem. Dat valt onder: horen, zien en zwijgen.
Na drie uur capituleerde Marcel, maar niet vrijwillig. Woest was ie. Een vuilnisbak moest het ontgelden, Karatekid 7 had opgenomen kunnen worden in één take.
Daarna was hij verdwenen. Later vond ik ze (Stefan was er ook bij) bij toeval terug. Ze moesten “het” eruit lopen. Frustratie alom.

Patrick had aan Kars een makkie. Inmiddels verbiedt zijn moeder dit jochie niet langer om te roken. Dat deed hij dan ook met verve. Voor 11.00 een pakje, zo vertrouwde hij me toe. En dan nog trillen.

Bart was bang. Ze hadden hem wijsgemaakt dat het zwijgende kereltje, genaamd Stefan-2 qua huidige speelsterkte al een zes was. Daar kwam bij dat Bart al op 2-1 om de kuitbus van Cees vroeg. Hij had last van een onwillige spier wegens het steil aflopende pad naar de kroeg van de afgelopen Ardennenvakantie.

Stefan-2 bleek geen wonderkind. Mooie slagen en dan weer een drie-honksslag. De partij kwam gewoon naar de op routine spelende Bart toe.

Cees en ik zaten werkeloos in de warmte. We hielden ons op in het beetje schaduw dat een materiaalschuurtje ons verschafte. Er was nu veel onduidelijkheid. Wel spelen, niet spelen, wie gaat er spelen, de eerste dubbel? de tweede? Stefan-2 moest voor half vijf thuis zijn. Pas later hoorden we de reden. Het nog-zonder-haar-erop-ventje had een game-afspraak. Een wat?! Een game-afspraak. Eentje die echt niet af te zeggen was, of door ons om te zetten in een “één game – afspraak” ( 6-1 6-0 ).
Krijg nou wat met de jeugd! Ik zou daar makkelijk in zijn, en dat heb ik ook gezegd; ‘Ik had hem een telefoon in zijn hand gedrukt, hem verteld nu als de sodemieter te gaan bellen dat hij niet kwam gamen, op straffe van het feit dat ik zijn hele familie uit zou moorden. Helemaal gek geworden!’
Dubbel twee werd opgegeven.

Daarom mochten de tot nu toe werkeloze tape-Ceesie en ik de eerste dubbel spelen. Hoe democratisch. Het werd volgens Eelko: “een hoop lawaai, dat gelukkig niet lang duurde, zonder enig resultaat”. Robin, die even afwezig was in verband met zijn nieuwe Puch Maxi, vindt bij het nakletsen dat ik hierover kritisch naar mezelf moet zijn. Dat ik er eerlijk over moet schrijven. In mijn hoofd verschijnt ineens weer het beeld van de middelvinger die hij ophief in zijn partij met Marcel.

Het kwam door de zon!

* misschien een slap excuus want nog tijdens onze partij koelde het af van 32 naar 31 graden. We speelden onder de mast die tijd en temperatuur displayde. We konden het zo nauwkeurig volgen.

Tenslotte hieronder nog even de wereldfoto die ik maakte van Marcel de Makelaar. Geen trucage. Zelfs die klote staart van hem paste precies binnen het gaas. De bal die hij zo indringend nakijkt gaat hopeloos uit. Hij weet het hier al.