T.C. Domstad 6 – Heksenmeppers 5 (De kleuterschool)

Ik moest ’s ochtends wat improviseren waardoor ik als laatste de kantine kwam binnenlopen. Dat moeten van improviseren komt namelijk zo; binnen afzienbare tijd moet ik vader worden, dus ben ik nu alvast begonnen met improviseren. Improviseren schijnt de regel te zijn als je kinderen hebt, heb ik me laten vertellen. Mij pakken ze straks niet. Ik zit al in het ritme.
Alleen, waaruit dat improviseren nou precies bestaat is mij nog niet geheel duidelijk. Ik heb daarom een lijst samengesteld met wat onduidelijke klussen die ik, zoals vanochtend, improvisatiegewijs uit kan voeren:

• Mijn sokkenlade volledig controleren op exemplaren met gaten, daarbij risicogevallen scheiden van de rest.
• De cd-collectie op volgorde van huidige stemming sorteren
• Privacygevoelige informatie van het oud papier knippen
• Afdekplaten van gelijkwaardige stopcontacten uitwisselen etc.

Eenmaal op het balkon van de kantine constateerde ik tevreden dat Eelko nog steeds vorderingen maakt. Hij heeft nu zijn officiële tenniskleding compleet. Zijn tas is overigens nog altijd niet boven water.

Patrick opende meer dan het benodigde aantal blikken ballen; zes in plaats van vier. Het is toch geen kleuterschool, denk ik dan. We konden aan de slag. Dat ging volgens planning totdat ons’ Bart begon te haperen. Het feit dat mensen hem daarop wezen, maakte het er niet beter op. Zijn tegenstander hinkte, stond voortdurend te rekken en strekken, en wekte daarmee de indruk dat hij op kraken stond. Er zeiden uiteindelijk maar twee dingen knak. Eén; het zelfvertrouwen van Bart en ten tweede zijn racket. Een punt voor het einde was hij zichzelf dusdanig zat, dat hij in één vloeiende beweging zijn slaghout kapot gooide, doorliep naar zijn tas, zijn tweede racket tevoorschijn haalde, terug liep naar zijn plaats, onderwijl zijn defecte racket richting hek schoppend, en zonder een nog een woord te zeggen in stijl het laatste punt verloor.
‘Laat Bart maar even jongens.’
Tjesses. Het lijkt de kleuterschool wel…
Bram en Floortje hebben deze week nieuw speelgoed. Ze krijgen het racket van Bart ter beschikking zodat hij daarna tegen moeders kan zeggen dat zij deze gesloopt hebben. Dat is vooralsnog het plan.

Hoe erg het geestelijk met hem gesteld was, bleek bij de indeling van de dubbels. Hij gaf vrijwillig zijn plaats op ten faveure van Patrick, en zat daarmee op het niveau van bobber Edwin van Calkeren in Vancouver. Ai!

Na de singles was er groot beraad geweest over de dubbels. Op Eelko’s vraag: ‘Hein, heb je er zin in?’, antwoordde ik met ja, en na 6-2 en 6-1 werden daar verder geen vragen meer over gesteld. Nu was het de vraag of Cees en Patrick het laatst beschikbare punt tegen Krakende René en flut Corné konden binnenhalen.
Voor aanvang was Patrick zijn ballen kwijt… …kleuterschool wel!

–

Kijk, daar kwam die vaag bekende mevrouw aan. Waar kende ik haar ook al weer van? O, ja! Met haar was ik afgelopen donderdag in de kantine nog in aanvaring gekomen. Robin maakte een van zijn befaamde praatjes met haar, waardoor ook ik de kans kreeg mijzelf nog even te verklaren. Ik had een letterlijke botsing met haar gehad toen ze beppend met twee vriendinnen de toegang tot de trap volledig blokkeerde. Ze waren zo aan het tuut-tuut-tuten dat ze zich totaal niet meer bewust waren van hun omgeving. En toen ben ik er, na een duwtje tegen haar tas, dwars doorheen gelopen. Vond ik humor, vond zij niet. Nog steeds kon ze er niet over uit hoe iemand zo onbeholpen de situatie kon benaderen. Ik had toch ook even kunnen vragen of ik er langs mocht?
Aha!
Ze bleek de zaterdagmiddag VCL. Nogmaals Aha! Ik moet het geroken hebben, besef ik nu want VCL’ers moet ik namelijk altijd en feilloos hebben. Leon en ik gaan overigens weer als oude vrienden met elkaar om hoor.
Met de vrouwtjes ben ik haast net zo subtiel als Diémo van Cees en Juudth die zijn moeder deze middag een tand door de lip sloeg. Voordeel voor hem: als je vier bent kun je nog veel dingen (af)leren.

Er meldde zich een fotografe bij de baan. Ze had een toestel met zo’n indrukwekkende maar tamelijk onhandige ver-hoektelelens waardoor we bij het kanaal moesten gaan staan om allemaal in het beeld te passen.

Na mijn openlijke ontboezeming aangaande mijn gevoelens voor ‘mijn’ jongens in het stuk warmte en liefde blijkt er ook na een tussenjaar weinig veranderd. Ik houd van die gasten.

 
De tweede dubbel duurde ondertussen maar en duurde ondertussen maar. Had ik al gezegd dat het maar duurde en duurde? Robin, die er nog fiducie in had, voorzag de mannen van de ene na de  andere bruikbare tip maar het was niet aan ze besteed.

In de tiebreak van de derde set lieten Cees en Patrick zich dusdanig overbluffen dat ze op links begonnen met serveren. Ideetje van Heksenmepper René. Niemand heeft het verder doorgehad, terwijl het toch heel vreemd moet hebben gevoeld om op 3-3 te wisselen en nogmaals op links weer verder te serveren. Het is verd… toch geen kleuterschool!, denk je dan. Twee matchpoints werden op kleuterlijk eenvoudige wijze verspeeld; 6-8 uiteindelijk. Steek je handje maar op en zeg maar dag kampioenschap. Zeg maar dan. Zeg maar.

–

Kraken

René en ik deden achteraf een wedstrijd kraken. Kijken wiens gewrichten het meest verrot zijn. Ik was aangetreden met twee enkelbraces en twee kniebandages, overigens keurig verborgen onder mijn trainingsbroek. Hij had zo’n aanstellerig Nadal bandje onder zijn knie. Hij liep als een kreupele want hij bleek ook nog eens zijn hakje vergeten voor zijn schoenen, nodig omdat na negen knieoperaties zijn ene been korter was geworden, waardoor nu zijn liezen en heupen hem opbraken. Binnenkort moest ook nog een gebroken teen opnieuw gezet worden. Ok, ok, OK! Jij wint.

De rekening na de pils werd geklokt op 168 Euro! Zo hé! Kwam misschien ook door die driedubbele teamschotel ad € 37,50 Dat was ook wat overdreven.

* Ja Robin, goeie kop!