Vechtlust 6 – Domstad 7   4 – 2

Laatste speeldag en teambarbeque.

Ik zou de bbq regelen en de jongens de laatste wedstrijd. Er stond ons geen al te grote opgave te wachten. Vechtlust moest met 5-1 van ons winnen om de tweede plaats over te nemen. Daartoe achtten wij ze niet in staat.

Na het opbouwen van de partytent vertrok ik om 12.30 naar het Idyllische Zuilen, alwaar Vechtlust een aantrekkelijk nieuw park heeft betrokken. Hoewel aantrekkelijk? Door al het grind op de lange laan naar achteren en de rust tussen al dat groen deed e.e.a. nogal begraafplaatsachtig aan.

Bart bleek al pleite. In een haastig afgelegde eerste partij had hij onnodig met 6-3 6-2 verloren. Het kwam omdat hij ’s middags al vroeg bij zijn nieuwe baas moest beginnen. Begrijpelijk. Geen verwijten. Kan een keer zo.

Migchiel legde hun nr. twee over de knie en daarmee kreeg Bart een dikke 6 achter zijn naam…
Ik had het aanvoerderschap sinds donderdag aan Cees overgedragen. Hij vindt blijkbaar dat ie daar dan iets speciaals van moet maken en daarom zat het vandaag allemaal anders dan anders.
Cees had de gelegenheid met beide handen aangegrepen om zichzelf vrij te geven. Migchiel had hij op twee ingedeeld en omdat dat pastechnisch niet in orde is, was Migchiel vandaag Bart. En Bart dan? Die was vandaag Cees natuurlijk…
Ok, en wie moet dat aan het eind van de dag allemaal weer recht gaan schrijven? Hein natuurlijk. Cees verblikte of verbloosde niet bij deze mededeling. Ik keek onwillekeurig even naar Wim. Wellicht  kon ik hem “Hein van de dag” maken. Ik leer snel en stoelendans is een spel voor jong en oud tenslotte. Dat ging niet door. Omdat Wim ’s nachts tot 04.00 uur in Amsterdam had rondgehangen, lukte het me niet om hem uit te leggen hoe het zat.

Wat ook niet lukte was zijn single. Tegen een figuur die hij normaal gesproken met twee keer 6-2 naar huis zou sturen, sloeg Wim zichzelf scheldend en tierend in drie sets uit de partij. Eelko had zijn single daarvoor ook in drie sets verloren. Zijn tegenstander die na de verloren tweede set op sterven na dood leek, hervond zich en sloeg zich op techniek naar de overwinning. Dat was knap!

Na de singles stonden we dus met 3-1 achter. Gelukkig zouden we nu weer een hoofdstukje Migchiel aan de herenlaag geschiedenis toevoegen. Met Eelko die toch een goede single gespeeld had, moest de 3-2 haalbaar zijn.
In de eerste set namen ze nog een voorsprong maar toen die weg was, en nadat ze ook nog ongelukkig van kant wisselden, was het gedaan. Migchiel was verbijsterd door het verlies en Eelko flipte over zijn beperkte inbreng. 4-1 achter.

Met de krachtterm: “Moet ik dan GVD alles zelf doen?” betrad ik het veld. Ik moest wel hopen dat Wim zich een beetje hersteld had van zijn single. Dat bleek het geval. De Vechtlusters hebben geen kans gekregen. Zowel Wim als ik sloegen de ballen constant op volle snelheid tegen de achterlijn. Ze kwamen geen moment in hun spel en de tweede plaats werd daarmee op het laatst mogelijke moment veilig gesteld.

Het was 19.45 uur! toen de laatste bal geslagen werd. In het Nederlands elftal en de bbq hadden we het ideale excuus om de borrel en met name het schrijfwerk af te raffelen. Ze hebben niet doorgehad dat Migchiels’ voornaam leidde tot een B als voorletter en dat Bart een C op schrift bracht. Wegwezen!

Eelko verhalen (een goed stuk kan niet zonder):

De geliefde

Hoe kan Eelko een single in een derde set verliezen? Marathonman bleek gesloopt door Corlien. Moppie dreef hem de dagen voor zaterdag tot wanhoop met het gerommel in “hun” huis vanaf klokSLAG 07.00 uur.

“Slaap jij nog maar even door”, hamer, hamer, HAMER, HAAAMER!

Om nog even de € 25,- statiegeld te innen op de verhuisdozen voordat ze een week op vakantie ging, had lief de dozen zolang maar even omgekeerd… Ai! Eelko omschreef de blik in zijn ogen, na de ontdekking van het slagveld als: totaal verwilderd.
Als het vraagteken boven zijn hoofd naar beneden was gevallen, was het van overgewicht door alle vloeren heen in de ketelruimte van de flat terecht gekomen. Van hem had ze 50 euro kunnen krijgen als ze de spulletjes in de dozen had gelaten. Op onze vraag; hoe hij haar komende week telefonisch ging melden dat ie er miste, had hij logischerwijze nog geen tekst.
Het wordt weer tijd voor Eelko’s motto: Alles komt goed.., denk ik.

Competitie       Vorige dag