Bedankt voor de bloemen

Een ongelofelijke aanleiding is er voor dit ingezonden stuk. Maar nu ik toch schrijf; eerst even iets over het clubblad. De eerste “Domroeper” viel mij tegen.  Ik kon er bijna niet doorheen komen. Het geheel was eentonig en fantasieloos opgemaakt. Visieloos werd er doorgezeverd. Het ging over veel te veel personen en mijn naam werd daarbij maar één keer genoemd. Op bladzijde 17 kwam ik erachter dat het hier de adressenlijst betrof maar toch…

Leuke naam wel, “Domroeper”. Een combinatie van; omroeper, de Dom van Utrecht en het IQ van de leden. Alleen hou ik wel een slag om de arm voor wat betreft de originaliteit ervan. Het zou tenslotte de mede overgenomen clubbladnaam kunnen zijn van VV Domstad (de voetbal vereniging), WPV Domstad (de Waterpolo vereniging) BDC Domstad (de Bodydartclub) of wellicht van VAIC Domstad (de Verslaafden Autoradio Inzamelings Club). Tot zover over het nieuwe blad. Succes ermee.

Elk jaar heb ik wel een stukje ingestuurd naar de dan heersende redactie m.b.t. het afgelopen competieseizoen. Dit jaar had ik me voorgenomen dat na de megafusie niet meer te doen. Want; wie kent ons van herenteam acht nou helemaal, toch? Het liep allemaal anders. Wij waren namelijk die jongens die vanaf speeldag twee al zo’n beetje in polonaise over het De Brouwpark gingen. Hoofd omhoog, de borst vooruit, en een horde joelende meiden erachteraan. Als u dit leest, behoren de festiviteiten al weer ruim tot het verleden. Ook zijn de huldigingen inmiddels allen doorstaan, de afterpartys aftergepartied etc, etc. Op het vernielen van 16 abri’s na, mochten de ongeregeldheden na afloop van bovengenoemde geen naam hebben.

Domstad heren acht reeds kampioen op speeldag 5! Daar was hard voor gewerkt dus iedereen op vakantie voor speeldag 6. Een rekenfout bracht ons weer terug op aarde. Op dag 7 dienden wel degelijk nog twee punten gepakt te worden. Bij het snikhete Cromwijk uit Woerden gingen we die halen met 3 man. Ze stelden zich daar gelukkig soepel op. ‘s Middags werden de dubbels alsnog reglementair afgewerkt doordat man nummero vier, ingevlogen vanuit Bali Indonesië fit genoeg bleek. Met een daverende 4-2 overwinning werden we, voor de tweede keer zeg maar, kampioen dit seizoen. Verbluffend was dat ik alle wedstrijden heb kunnen spelen. Mijn uitzonderlijke talent voor blessures houdt me nog wel eens aan de kant. Kilometers tape hebben me de zeven weken bij elkaar gehouden. Zal wel meevallen denkt u? Tijdens een partijtje voetbal ben ik tot twee keer toe op mijn rechter(tennis)hand gaan staan. De noppen stonden erin. Probeer dit thuis gerust. Het zal u niet lukken.

Tenslotte wil ik invallers en bovenal mijn teamgenoten bedanken voor het mooie seizoen.

Dennis Vosmeer, voor de drie keer dat je er was (We houden toch van je).

Cees – als de tegenstander niet willen winnen doe ik het – Kanne

Wim – de grootste tegenstander ben ik zelf – Leeflang

En: Eelko – ren je rot – Ceuvelaer. Dit aanstormende talent is gelijk verpest voor zijn verdere tenniscarrière. Kampioen worden in je eerste seizoen met maar één verloren single. Dat kan vanaf nu alleen maar minder worden.