Liefde en warmte van Hein de Kamper

Wat?! Dat bestaat! Ik heb vanaf die eerste hoofdletter L in de titel het voornemen een geheel positief stuk te schrijven. Met deze voor mij wonderlijke uitspraak dient zich gelijk de vraag aan: wat was er eerder, de wens of de reden? Ik moet eerlijk zijn: de reden.

Het begon met een gemiste kans tijdens de einde seizoen barbecue. Mijn branie aan de microfoon betreur ik. Alhoewel ik toen dacht dat ik er een redelijk motief voor had, was het misplaatst. Ik dank degene die mij de microfoon na 20 seconden weer ontfutselde. Dat was zo’n 19 seconden te laat want achteraf bekeken had het na: “Ahum” al gemogen. Hoe dan ook; ik was nog niet toegekomen aan het belangrijkste, namelijk mijn gevoelens voor “de jongens” van heren 4. Dat moet dan nu alsnog maar op papier.

Toen ik begon na te denken over wat ik nog allemaal wilde zeggen over mijn teamgenoten na dit kampioensseizoen bleek dat allemaal erg positief. Het was niet lang daarna dat ik me de gewaagde vraag stelde: waarom zou ik niet eens proberen een 100 % aangenaam en prettig stuk te schrijven? Er gaat een steek door mijn hoofd bij het besef dat dit een enorme uitdaging is. Ik vind overigens niet dat ik in andere bijdragen aan de Domroeper nou zo bijzonder wild om me heen geslagen heb. Dat geldt zelfs voor het door het bestuur geweigerde stuk “smashcourt”. Als ik dat voorval positief bekijk dan wil ik er dit over zeggen: er zat een verkeerde werkwoordvervoeging in. Nu is het voor eenieder foutloos toegankelijk op: www.herenlaag.nl/smashcourt.htm

Ik mag bovendien graag denken dat mijn kritische beschouwing en eenvoudige illustraties een bijdrage hebben geleverd aan de discussie omtrent het al dan niet eerder overgaan op louter smashcourtbanen.

Maar dit actuele stukje zal dus uiteindelijk over personen gaan. In het kader van mijn nieuwe, hoog gestelde doel, breekt het zweet me uit. Het moet dus een stuk worden; gemeend, zonder wanklank en zonder ook maar een spoor van cynisme. Waar maar enigszins gevaar dreigt zal ik grote omtrekkende schrijfbewegingen moeten maken om mensen met onwijs lange tenen te omzeilen. Het lijkt raadzaam om het kort te houden dan wel tijd te rekken en sowieso om te blijven draaien om hete brei van welke soort dan ook. Tot nu toe gaat het goed. Lekker lange inleiding, nog niet veel gezegd en risicoloos want; voornamelijk over mezelf lopen kleppen.

Trouwens, mezelf zou ik ook wel eens extra positief willen benaderen. Er waren kritische noten aangaande de prik in mijn schrijfsels en vragen als: “zijn dit soort uitingen nou tekenend voor jou?” Sindsdien heb ik last van ongecontroleerde aanvallen van zelfverdediging. Ik wil op de vereniging wildvreemden aanklampen en zeggen dat ik (ook) goede kanten heb. Ik zou dan bijvoorbeeld zeggen dat ik geëmancipeerd ben. Ik heb me laten vertellen dat ik daarmee inmiddels zo’n 60% van de vereniging gunstig(er) stem. Ik doe de vaat…in de vaatwasser, ik stofzuig en doe de complete was tot aan het weer opvouwen en in de kast leggen aan toe. Strijken doe ik niet maar daar staat dan weer tegenover dat ik met een uitgestreken gezicht een ongevraagd en wellicht per ongeluk verbaal geraakt inzicht aangaande voetbal van mijn moppie kan verwerken. Ik zal haar op zo’n moment nooit afvallen. Natuurlijk blijf ik een kerel en sommige zaken dienen gescheiden te blijven. Zo vind ik nog steeds dat vrouwen, ook bij erge aandrang, niet moeten verkondigen dat ze “gaan schijten”. Die uitspraak brengt mij weer dicht bij dingen die ik vind en voel over anderen. Er valt nu niet meer aan te ontkomen. Het slagen van mijn missie staat of valt bij wat nu uit mijn pen vliegt.

Ahum… Ik houd van de Herenlaag! In alfabetische volgorde houd ik van:

Bart om zijn in een dun laagje weerbarstigheid verpakte gevoeligheid. Van Cees omdat hij jaren geleden zijn aversie tegen mensen, voor al die betrokken zijn bij Herenlaag, onvoorwaardelijk en permanent heeft opgeschort. Van Eelco om het maar beperkt door laten sijpelen van zijn intellectuele en geheugentechnische capaciteiten die behoorlijk “gaver” zijn dan die van de gemiddelde herenlager alsmede zijn daaraan verwante bewonderenswaardige inzet om, soms tegen beter weten in, iedereen in zijn waarde te laten. Van Robin vanwege zijn openheid van zaken aangaande het leven van de actieve man, maar meer nog om de verbazingwekkende bereidheid tot het leveren van een bijdrage aan het algemeen welzijn van Herenlaag waarbij ik alleen al denk aan het in allerijl nog halen van het chique gebak voor Corlien van Eelco in hartje Utrecht. Kanjer!

Ai, Thijs. Het is na dit eerste jaar te vroeg om al te zeggen dat ik van Thijs houd. Ik doe het wel, maar het is te vroeg om al te zeggen.

XXX

Jullie Hein

Phoe! Gelukt.

Ik ben ook letterlijk al door mijn knieën hier.

P.S. deze foto staat in mijn PC onder: C:\mijndokumenten\mijnafbeeldingen\hoogtepunten\wiedergutmachung.jpg

Alle plooien ontstaan in 2008 worden gladgestreken. De foto ontploft derhalve bijna van het wederzijdse respect, begrip en van de goede bedoelingen. Dat is een prima basis voor mooie dingen in 2009.