T.C. Domtad 5 – Luck Raeck 9

Marco, aanvoerder van Luck Raeck had al koffie geregeld voor hem en zijn enige bondgenoot Henk toen hij op ons tafeltje afliep. “Tijgers”, begroette hij ons vrolijk. Het beloofde een geinige dag te worden want je kon zo zien dat Marco een jaartje of wat geleden in een vat met bier gevallen was en vanaf dat moment onophoudelijk was blijven lachen. Zijn maat, invaller Henk, jaartje of 62, maakte daarentegen een stoffige, afwezige indruk. Pas aan de koffietafel werd hem door Marco verteld dat hij ook geacht werd een single af te werken. Dat moest even indalen.

Ik was langs de bakker geweest en had overheerlijke appelpunten geregeld. Toen daar met volle mond vragen over gesteld werden, kon ik het gelijk uitleggen. “Vandaag is niet de dag dat het oorlog wordt, dat is volgende week. Dan, tegen de nummer 1 gaat het erom. Nu moeten we geen energie verspillen aan psychologisch gepruts. We moeten gewoon op eigen kracht en met behoorlijk tennis  6-0 scoren en randzaken niet de overhand laten nemen.” Ik had het nog niet gezegd of ene Archie van Luck Raeck voegde zich bij ons. Dit is een zonderlinge figuur en dat niet alleen door zijn naam. Archie is een als goedlachse relativator vermomde azijnpisser. Het duurde even voor we hem doorhadden. Robin onze inmiddels onbetwiste kopman, moest tegen hem spelen. Robin was een beetje moe van de nacht van de omgekeerde liefde (Het is uit) en wilde het liefst pas beginnen op een moment dat fut en hij weer vriendjes waren. We vroegen Archie onze “ster” voorlopig te excuseren, maar hij begreep het blijkbaar niet helemaal en zei dat hij die ster wel even weg zou poetsen. Dat hielp bij Robin. Dan maar zonder fut maar wel met een pompende straal adrenaline Linéa recta richting de baan om dhr. Archie Linéa rectum d’r vanaf te slaan. Niemand kwam aan Robin zijn ster. Archie mocht er niet eens aan ruiken,.. de overwinning wel te verstaan. Het hek voorkwam dat ik het racket van Archie moest ontwijken. Het kwam van een meter of 8 a 9 recht op me af. Meneer was lichtjes aangedaan. Gek werd hij van Robins korte duwballen gevolgd door een lob die hij vervolgens steevast tegen het gaas joeg. 6-2 6-1.

Op baan 12  presteerde Bart iets waarvan wij allen de laatste keer niet voor ogen konden halen. Hij won zijn single. Het gejuich van Eelko en mij moet over het hele park te horen zijn geweest. Door de heg over het hek en dwars door baan twaalf heen, zijn we Bart om de nek gevlogen. Niet geheel vrijwillig danste hij in kleine kring mee en met tegenzin ging zijn arm met racket omhoog nadat ik hier uit alle macht aan getrokken had. YES! WOEHOE! LA, LA, La, la… “Ga van mijn nek Hein.”, sprak Bart. Maar onder de norse toon zat een heel tevreden man. Moppie Annelien die getuige was, wist ook dat hij nog wel een weekje na zou glimmen.

Wim gunde Henk in set twee nog twee games: 3-0.
Omdat man vier van Luck Raeck nog immer niet gearriveerd was, werd besloten om eerst een dubbel af te werken. Dat werd een puinhoop. Eelco en ik moesten tot het uiterste gaan om onze koppen erbij te houden. Archie hield de zijne namelijk geen moment. Hij greep elke seconde tussen de rally´s aan om ons met geouwehoer uit het spel te halen. Volgens hem konden wij niet lachen en waren veel te serieus. Maar we waren wel aan het winnen. Op 5-2 in de derde set heb ik bevestigd dat we tijdens het tennissen redelijk fanatiek zijn maar dat hij na deze lollige pot thuis een week zuur doet tegen z’n wijf… Gelukkig konden we het op 5-4 daadwerkelijk afmaken. Er stonden heel wat mensen te kijken die eigenlijk niet meer met mij en vooral niet met het door mij behaalde niveau geassocieerd wensten te worden. Ik kon ze geen ongelijk geven. Onder een pietsie druk bezweek ik terplekke. Dat belooft wat voor volgende week als we er echt moeten staan. En dat doen we sowieso niet want Robin en Wim hebben “wat beters” te staan…

Cees was inmiddels gearriveerd geheel gekleed in zwart. Hij had het rouwproces over zijn vorige week verloren dubbel nog niet afgerond. Deze dag was geen graadmeter voor zijn huidige vorm want het dubbeltje met Bart was een formaliteit.

5-0 en nog een single te gaan.

Eelco maakte op zijn nieuwe nieuwe schoenen (kostenplaatje inmiddels € 180,- te weten de tweede trede van de tafel van 90) een dramatische start van zijn partij door. Om geen tijd te verspillen dacht hij Mans van Luck Raeck met wat harde klappen van de baan te timmeren. Dat is niet zijn spelletje en hij kwam dan ook prompt met 0-3 achter. Als laatste klap van de partij kwam Eelko’s racket neer op de baan. Nog kwaad maar heel gedisciplineerd ging hij toch maar weer muurtje spelen. 6-3 6-0.

Of het nou van zijn partij kwam of niet, Eelko was een beetje ziek. Lucht kwam zelfs uit zijn oren. Bij het aanschouwen van de teamschotel werd het hem teveel. Het bezoek aan het toilet (vijfde keer die dag) loste niets op, waarna zich gedwongen zag om te vertrekken. Ach God, die jongen toch. Maar, met zijn te krappe schoen teenblessure van dag 1 gaat al wat beter. Dat doet nauwelijks nog zeer.

Update: