Tennisvereniging Schalkwijk 1 – TC Domstad 4 6 – 0
Waar is Robin?
Die had in november al gemeld dat hij 27-05-2006 in Madrid zou zijn, vertelt men mij nu. Ook goed. Ten tijde van het telefoontje stond ik reeds onder de douche. Snel afgedroogd, tasje gepakt, naar Schalkwijk geracet en daar Johan tegemoet getreden. Nog beduusd van de rit bakte ik er helemaal niets van tegen wat de held van Schalkwijk bleek te zijn.
Omdat Schalkwijk niet eens een internetsite heeft viel het exacte adres niet uit te zoeken. Stress met zoeken, drie keer op louter weiland gestuit en mede daardoor geen punt gemaakt in de eerste set. Dit pikte ik niet van mezelf en ik schreeuwde mezelf in de miezerige teringregen naar de overwinning… van de tweede set. Een paar dames langs de kant waren ontzet. Hoe kon dit hun idool Johan overkomen? Een meneer stond aantekeningen te maken aangaande de krachttermen die ik gebezigd had ten tijde van de omslag. Hadden ze daar nog nooit meegemaakt. Het was in een straal van 6 hectare te horen alwaar Annie I t/m IV wellicht hun kalf hadden vergooid.
Ik was heel tevreden, niets meer te bewijzen. Klaar. Toch nog twee gamepies gehaald in de derde.
Bart voegde ook weer eens een paar (is twee, zeker niet meer) games toe aan zijn schamele seizoentotaal. Eelko werd van de baan gekegeld door iemand die ervan baalde dat ie het nog tot vier games had laten komen.
Het regende alsmaar harder. We keken vanaf een tent, die aan dat oude schoolgebouw geknoopt zat, naar Wim. Hij had na zijn Luck Raeck opleving de oude vorm weer te pakken. Dat ging dus voor geen meter. Het was zo’n dag. Zo’n saaie grijze uitleundag daar in dat achtergebleven gebied in die uitgestrektheid met die kleurloze kliekerige tegenstanders. Ze zijn anders daar.
De banen bleven redelijk bespeelbaar ondanks dat het nu met bakken uit de hemel kwam. De derde 6-0 tegen van de competitie was een feit.
Volgens mij, maar dat weet ik niet zeker meer, begon de zon weer te schijnen bij het bord: Tot ziens in Schalkwijk. Nou, alleen als het niet echt hoeft hoor!