Domstad 4 – Zuilense Tennisclub 2    3 – 3

Oude bekenden, nieuwe tranen.

Toen de rook was opgetrokken, zaten er vier man van de Zuilense Tennnisclub treurend aan de bar. Ze waren niet in staat tot een samenzijn. Met tuiten, zo erg. In de laatste dubbels van het seizoen gaf Herenlaag op deze inhaaldag eindelijk echt gas. De Zuilenaren werden teruggewezen. Dat deed dus zo’n pijn dat ze even een half uurtje voor zichzelf nodig hadden. Rob had zelfs langer nodig maar dat gebeurde wel in gezelschap van de rest en in het bijzijn van zijn vriendin. De fanatiekeling had zijn maat de hele partij letterlijk de tering gescholden. Dat deze het pikte was een prestatie op zich.
Ik geloof dat Rob ook wat moeite met mij had. Toen ik een bal aan zijn kant van het net pakte waar hij juist op afgelopen was, vroeg hij wanhopig:  “Wat ben je nou aan het doen Hein?”
“Ik ben jou een beetje aan het pesten Rob”.
Tevergeefs zocht hij steun bij zijn maat over zoveel onrecht. Die dacht ook; verrot jij even, jij doet het zelfs bij je eigenste teamgenoot. En zo kon het gebeuren dat Robin en ik twee achtereenvolgende tiebreaks wonnen. Zuur voor die mannen en hier is dus mijn eeuwige liefde voor Robin ontstaan. Er volgden nog dagen van sms-verkeer. Het was wederzijds…

Waar u in de uitslagen Eelko ziet staan, moet u Migchiel lezen. Even een beetje rommelen met wat spelerskaartjes. Moet kunnen. Dat hebben ze niet doorgehad ondanks het feit dat zowel dhr. Tijmstra als Scheidt Eelko vorig jaar gezien hebben. Scheidt verloor zelfs van hem in de single. Rob had, indien hij er lucht van had gekregen, dit feit op zeker aangegrepen om een extra punt uit de ontmoeting te trekken. Dat had ie overigens kunnen vergeten. Ik had hem dusdanig uitgelachen dat hij wederom huilend het park af was gegaan ondersteund door zijn moppie.

Robin had een geweldige prestatie neergezet door Tijmstra finaal aan de kant te zetten. Vorig jaar verloor ik van deze speler. Ik had het niet door toen ik de uitslag hoorde. Ik had al “tja”, gezegd en mijn schouders opgehaald toen ik erachter kwam dat Robin aan de goede kant van de score stond.

Cees en Migchiel lieten zich bijna nog verrassen door Michel Scheidt. In de dubbel speelt hij twee keer zo goed als in een single. Opperste concentratie vergde het om ze  over de knie te leggen.

3-3 en afsluiten met een gelijkspel tegen de nummer 2! van de poule is toch een hart onder de riem. Mochten we volgend jaar nog een derde klasse kans krijgen dan weten we dat er altijd mogelijkheden zijn als je geen blessures hebt en de keiharde wil hebt om te winnen.

Over blessures nog even het volgende: Deze wedstrijd had drie weken eerder gespeeld dienen te worden. Echter het regende. We hadden niet voldoende mensen en daarbij had ik de donderdag ervoor een acute ontsteking in mijn elleboog opgelopen. Ruim twee uur getennist maar ik had het niet zien aankomen. Pas in de kantine toen ik een biertje  naar mijn mond bracht, bemerkte ik dat het aardig aan het kloppen was. Vrijdag zat ik aan de pillen.
Die zaterdag ben ik wel in tennisoutfit naar de kantine gegaan. Ik kwam slechts om zo snel mogelijk een nieuwe speeldatum te krijgen, wat mij betreft enkele weken later.
Maar de Zuilenaren hadden het prima naar hun zin in de kantine. Ze waren aan het darten. Dat was prima zolang de regen aanhield. Ze boden mij een biertje aan. Omdat ik ook een tosti at en maar een werkende arm had, moest ik hetgeen naar mijn mond moest telkens doorgeven naar mijn linkerhand. Jongleren voor één-ellebogigen.
Het werd droger. Wim was naast me komen zitten. Ik heb hem de situatie uitgelegd. Nog altijd was er geen nieuwe datum. Overleg met Eelko (in Zeeland), Cees en Robin leidde er uiteindelijk toe dat we op dag acht zouden spelen. Poeh! Dat zou me genoeg tijd geven om te herstellen.
Op weg naar huis brak de zon definitief door. De mixteams hebben die dag verbrande koppen opgelopen…

Competitie       Volgende dag      Vorige dag