Heren 7 – Attila 1     3 – 3

Weer gebak

Een over excuses struikelende Eelko had kersenvlaai gehaald. Smaakte goed. Het was niet zo’n supermarkt, maagzuur trekkend geval maar eentje van een echte bakker met een heerlijk laagje vanillepudding en verse kersen…
Schrijf ik dit hardop? Het is godgeklaagd dat die losgeslagen horde van teamgenoten één voor één niet meer een tegenstander onder ogen durven komen zonder iets voor bij de koffie! Slappe hap. Er stond een cruciale wedstrijd voor de deur en dat nichterige stel zat toen ik aankwam verlekkerd naar die doos met deegwaren te staren. Ja, nu moeten we nog aan onze taartsnijtechniek gaan werken… Die is onvoldoende getraind. De vlaai werd geslacht. Eenmaal op je bord was alle gezelligheid er vanaf gefileerd, gesnoeid, gevouwen, gebroken, gescheurd en de brokken werden uiteindelijk bij elkaar gefrommeld tot een portie kersenflip.

Strijd!

Eelko en ik namen een vijf en een vijf-en-half mee naar de baan. We hadden vanuit de profielen al uitgerekend dat we het waarschijnlijk niet bol zouden kunnen werken. Toch hebben we strijd geleverd. Vijf Paul begon elke keer als hij voor stond te bibberen. Het leidde ertoe dat hij niet minder dan 12 matchpoints nodig had om mij er uiteindelijk onder te krijgen. In de tiebreak van de tweede set kwam ik nog met 4-0 voor maar kramp in mijn kuit stond het geloof in een mogelijke overwinning in de weg. In de eerste set had ik twee setpoints laten liggen. Dat is waarschijnlijk het verschil tussen 5 en 6.

Eelko had het zijn tegenstander ook moeilijk gemaakt. Het het verschil tussen 6 en 5 1/2 werd op hele kleine marges in het voordeel van Atilla beslecht. Ook Eelko had kansen laten liggen in de eerste set.

0 – 2 en daarom vanaf dit moment een moeilijke opgave tegen deze gedoodverfde kampioen. Bart kreeg een tegenstander gestoken in een kaki trekkersbroek. Het driekwart lange geval had zeventien zakken. Van zo’n verdwaalde Rip van Winkel mag je niet verliezen. Dat deed Bart dan ook niet. 1-2.

Wim bracht de stand weer in evenwicht door een overwinning op iemand die ze bij Atilla de lobkoning noemen. Wim is met zijn badmintonervaring de smashkoning. Na vijf achtereenvolgend perfect geslagen smashes was de lobkoning al verworden tot een psychisch wrak. Klacht na klacht wrong zich door het gaas in de richting van zijn teleurgestelde teamgenoten. Zijne hoogheid was ziek, wilde van tevoren al niet spelen, had dat ook gezegd, dit telde niet… bla bla – bal om zijn oren.

Nu kwam de hamvraag. Wat deden we met de dubbels. Op basis van dag 1 mocht ik dubbelen, want door kramp maar één keer in actie gekomen. Maar met het wederom dreigende ongemak kon de beoogde 3-3 wel eens in gevaar komen.
Eelko en Wim haalden in de eerste dubbel meer games dan we ze zichzelf hadden toegedicht maar 2-3 was het ingecalculeerde feit. Ze rekten het gevecht wel lang genoeg voor mij om zes liter water in me te laten lopen en om 14 zoute dropjes te verwerken. Het mocht nu niet meer fout gaan. Cees beloofde me vooraf dat ie het me zou vergeven als ik strompelend het strijdtoneel zou moeten verlaten. Dat gaf de doorslag.
De verse man van Atilla bracht meer geschreeuw dan wol. Hoewel, hij had geen korte broek bij zich dus stond hij in de hitte met teveel stof. We speelden daarmee tegen Sjakie lelijke knieën (moet haast de reden geweest zijn) en Karel Kaki. Natuurlijk werd het 3-3. Omdat wij  in dit onderlinge duel meer games gehaald hebben is deze uitslag een punt in ons voordeel. Klinkt als bier.

Verder had de dag nog in petto dat Cees’ leeftijd serieus werd ingeschat op 60. De oet van Atilla die het bedacht had, hebben we bij vertrek nog e.e.a. toegevoegd… helemaal besodemieterd! Krijg jij d’r eerst maar eens haar op!

Eelko heeft zijn stapel sokken niet aangebroken. Het baaltje 40-42 was nog ongewassen en mijn advies om niet met deze glijgevallen een wedstrijd aan te vangen, accepteerde hij gelaten. Die jongen leert nog wekelijks. Met dit tempo hebben we in hem een redelijk weldenkende persoon, zo rond  2029.
In alle redelijkheid en heel volwassen heeft hij overigens de VCL-klus aangepakt.  Dat waren we vandaag ook nog. Hoewel hij foutloos opereerde, weigerde die arrogante zak van Domstad heren-4 (bijna betaalde klasse natuurlijk) gehoor te geven aan zijn betoog om de onterecht aangevangen wedstrijd te staken. Die kop vergeet ik niet. Komt nog wel een keer goed.

Competitie       Volgende dag       Vorige dag