Domstad 7 – Heksenmeppers 5 3 – 3
All is not lost, but a lot is.
Ze kwamen als nummer twee naar ons toe. De directe aanval werd afgeslagen maar nummer 3 Montfoort kwam middels 6 – 0 tegen Vianen langszij. Niet alleen dat, dankzij een beter onderling resultaat na tellen van sets, games, losse punten en voetfouten tegen ons, namen ze ook de koppositie over. Dan is het maar weer op. Het heeft lang standgehouden.
Oudewater, Heksenmeppers.
We kwamen met 3 – 0 voor in de singles. Dat was een perfecte prestatie. Het kostte bloed, zweet en sets, maar we wonnen. Bart had de deur dicht kunnen doen als hij één van zijn twee matchpoints had gepakt in zijn partij op 5 – 4. Het had verrassend geweest en wellicht een tikkeltje veel. De derde set was hij in ieder geval gebroken; 0 – 6. De dubbels gingen kansloos verloren. Dat doen die gasten een jaartje of tien langer dan wij.
Jammer was het voornamelijk omdat ze daardoor hun grote bek terugkregen. Ik had ze juist stil. Ze kwamen des morgens al schreeuwend ons park op. Dat kon Eelko (moederziel alleen) niet pareren. Daardoor: kleine psychologische achterstand. Zowel Eelko tegen hun eerste man en ik tegen hun tweede hebben door verbaal geweld op de baan deze mentale achterstand rechtgetrokken. Het schreeuwend oppeppen en daarmee licht intimideren is een aard geworden. Alles wat nodig is, zeg ik altijd en het werkt, dus…
Ze werden pas echt stil achteraf. Als volgt: er ontstond langs de kant alsnog een discussie of ik in mijn partij nou teringlijn of teringlijer had geroepen. De Heksenmepper teamgenoten mochten deze discussie met graagte op den spits drijven. Toen mijn verslagen tegenstander zich er tegenaan bemoeide door te stellen dat hij zich hoe dan ook niet aangesproken voelde, heb ik dat prompt een gebrek aan zelfkennis genoemd. Daar moesten ze over nadenken… hi hi.
Achteraf bij het bier supergezellig. Beetje fokken met elkaar maar het bleef erg leuk. Dat kunnen ze wel die wijvenwegers uit het Westen. Moet ik ze nageven. Hun chauffeur was erg coulant omtrent het laatste biertje dat daarom een keer of vier langskwam.
We kwamen te laat op de teambarbeque bij Cees en Juudth waar Eelko als vanouds een robbertje ging slapen. Ze hadden de ligstoel al voor hem klaar gezet. Voor het vierde jaar in successie miste hij een “kwartiertje”.
Mijn telefoon heb ik niet opgenomen. Er stonden twee sms-berichtjes in van Jeroen van Montfoort; of ik hem wilde bellen? We zouden het kampioenschap vieren. Een vervelende uitslag elders zou een negatieve invloed hebben op het feestgebeuren. Wederom gold: Wat niet weet, wat niet deert en de voorpret kunnen ze je niet ontnemen. We namen het ervan. De dure Whiskey van Cees legde mijn hoofdpijn geen strobreed in de weg. Au!
*eelko verheffend
eachte Lezer,
